পৃষ্ঠা:অনুচ্চ আৰ্তি.pdf/২৭

মৰ্মান্তিক
(সকলো খেতিয়ক পিতৃৰ স্মৃতিত উৎসৰ্গীত)

হেলচৰ হেঙুলীয়া গুটি একোটা
ঠোঁটত গুজি লৈ হাইঠাজাক গুচি গ'ল
কোমল উমসনা পাখিৰ শব্দৰ লহৰত
বতাহৰ বুকু ফালি চিৰচিৰ হ’ল
জৰ্‌জৰ্‌কৈ সৰি পৰিল নিয়ৰৰ বৰষুণ এজাক।

সৰিয়হফুলীয়া সুৰৰ আঘাতত
শিলৰ বেৰখন ফালি ফাহ ফাহ হ’ল
শেঁতা জোনাকত চৌদিশে চিটিকি পৰিল
লেচাৰি, দুলড়ী আৰু ছবিৰ বিহ্বল সুবাস।

ধানৰ ডাঙৰিৰ নৃত্যৰতা ছেঁইবোৰে জুনজুনাই
বেথাভৰা পয়াৰ এফাকিৰে উকিয়াই ক’লে
সাৰ পালিনে মোৰ বোপাই
ফেঁহুজালি দিবৰে হ’ল এথোন
অতপৰে মাতি আছো কিয় উঠা নাই।

তোমাক বিচাৰি গ'লে চন পৰা পথাৰখনে
কাণে কাণে কয়
মোৱা আলুৰ ঢিপতে কলিজাটো পুতি থৈছোঁ
বুকুখন দকৈ খান্দি চালে তাতে পাবি মোক
সৰুতে সাজি দিয়া ধানৰ নৰাৰ পেঁপাটো
বজাই চা ⸺ তাতে সোমাই আছো মই।

হেলচৰ হেঙুলীয়া গুটি একোটা
ঠোঁটত গোঁজিলৈ হাইঠাজাক গুচি গ’ল
সিহঁত আৰু কেতিয়াও উভতি নাহে
কল্‌কলাই মোৰ টোপনি ভাগিবলৈ।

অনুচ্চ আৰ্তি/ ২৭