সমললৈ যাওক

পৃষ্ঠা:অঞ্জলি.djvu/১২৮

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১২০
অঞ্জলি


কোনে ক'ত কিনো ভাবে মনৰ মাজত
 জগতক তুমিহে জনোৱা।
সহিব নোৱাৰা ক'ব নোৱাৰা ভাবৰ
 তুমি এটি সৰু হুমুনিয়া,
শুনিলে হিয়াত-লগা কোমল বাঁহীৰ
 বতাহত মাত দীঘলীয়া।
মানুহৰ তুমি এটি পুৰণি সাহোন
 প্ৰথমেই জনম তোমাৰ;
আছিলে, আছেও সেই মনমোহা গুণ
 আজিল’কো তোমাৰ পূজাৰ।


জগন্নাথ বৰুৱা

⸺:৹*:⸺



অনন্তত গলা লীন লীলা পৰিহৰি
 আসমৰ অমূল্য ৰতন;
স্বদেশ উন্নতি কাপ মহাব্ৰত ধৰি
 কৰিছিলা অশেষ-যতন।