এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১১২
অঞ্জলি
যদিও পুৱাৰ বেলা অতি মনোহৰ
দুপৰ হ'লেহে ধৰে মানুহে কামত;
লৰাকাল মধু-ময়, প্ৰথম পোহৰ,
চোকা ৰ'দ,—জ্ঞান-জ্যোতি লভিম মনত।
হেৰোৱা লাহৰী
⸺০⸺
কত আশা ৰ’ই গ’ল হিয়াৰ মাজত,
কত কথা ক’বলই থাকিল মনত,
থাকিল কতনো মোৰ কথা হেঁপাহৰ,
থাকিল সকলো কথা তোমাৰ লগৰ;—
কেৱল লুকালা তুমি চকুৰ আগত,
বিৰাজিছা পূৰ্ণ ভাৱে কিন্তু হৃদয়ত।
যিদিনা লভিলোঁ মই তোমাৰ অন্তৰ,
ভাবিলোঁ নিজকে নিজে ভাগ্যৱন্ত বুলি;
সকলে আশাৰ মোৰ সুখৰ মাজত,
অৰ্পিছিলোঁ প্ৰাণ-মন তোমাতে সমুলি;
