এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৯১
অজামিল উপাখ্যান
তাকে ধৰ ছাপি, সেহি ঘোৰ পাপী,
বান্ধি আন হাতে গলে॥
বৈষ্ণৱক দেখি, কৰে উপহাস্য,
ভকতি পথক নিন্দে।
সিটো দুৰ্জ্জনক, যেন হৰিনামে,
সম্যকে কানত বিন্ধে॥
সংসাৰ মধ্যত, তান্ত পৰে পাপী,
আউৰ একো নাই।
নুসুধিবি তাক, আন যাতনাক,
লোহাৰ ডাঙ্গে কোবাই॥
কৃষ্ণৰ কীৰ্ত্তন, নকৰি যি নৰে,
আনসে ধৰ্ম্ম আচৰে।
কৃষ্ণৰ কথাত, কানো নপাতয়,
অধৰ্ম্ম সিটো পামৰ॥
ভকতৰ যত, পাতক পলাই,
কাঢ়ন্ত হোন নিশ্বাস।
পলাইবাৰ পুৰি, নাপায় খুজি লুৰি,
তাতে কৰে সবে বাস॥
সিটো দুৰাচাৰ, পাপৰ ভাণ্ডাৰ,
চাহিবে নলাগে তাক।
