এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই
অজামিল উপাখ্যান ৯১ তাকে ধৰ ছাপি, সেহি ঘোৰ পাপী, বান্ধি আন হাতে গলে । বৈষ্ণৱক দেখি, কৰে উপহাস্য ভকতি পথক নিন্দে। সিটো দুৰ্জ্জনক, যেন হরিনামে, সম্যকে কানত বিন্ধে । সংসাৰ মধ্যত, তাত্ত পৰে পাপী, আউৰ একো নাই । নুসুধিৰি তাক, আন যাতনাক, লোহাৰ ভাঙ্গে কোবাই ! কৃষ্ণৰ কীৰ্ত্তন, নকৰি যি নৰে, আনসে ধৰ্ম্ম আচৰে । কৃষ্ণৰ কথাত, কানো নপতিয়, অধৰ্ম্ম সিটো পামৰ ভকতৰ যত, পাতক পলাই, কাঢ়ন্ত হোন নিশ্বাস । পলাইবাৰ পুৰি, নাপায় খুজি লুৰি, তাতে কৰে সবে বাস সিটো দুৰাচাৰ, পাপৰ ভাণ্ডাৰ, চাহিবে নলাগে তাক ।
