গোপাল পলায়া আছা মাৱে মৰিবাৰ ডৰে
।।ৰাগঃ ভাটিয়ালী।। একতাল।।
ধ্ৰুং।। গোপাল পলায়া আচে মাৱে মাৰিবৰ ডৰে।
ভূষণ হৰায়া হৰি ভয়ে নাইসে ঘৰে।।
পদ।। কদম্বতলে ছৱাল কানাই একা শুতিয়া আছে।
পানীক গৈয়া ৰাধা দেখিয়া আইলা হৰিৰ কাছে।।
চোঞ্চ নিবে অলংকাৰ মাৰিয়া সমূলি।
ভূষণ খসায়া ৰাধা লৈলা ত্ৰাহি বুলি।।
আঁৰ কৰিয়া থৈয়া ৰাধা জগাইলা হৰিৰে।
পুছে অলংকাৰ কেন নাহিকে শৰীৰে।।
ভূষণ হৰায়া আছা শুতিয়া অকলে।
যশোদা শুনিলে আজি মাৰিবে বিকলে।।
নমাতিয়া আছে হৰি নপায়া উত্তৰ।
পানী লৈয়া বাহুৰিয়া ৰাধা আইল ঘৰ।।
যশোদাৰ হাতে নিয়া অলংকাৰ দিয়া।
সকল বৃত্তান্ত ৰাধা কৈলা প্ৰপঞ্চিয়া।।
ইসব জানিয়া হৰি ঘৰে নাইসে ভয়ে।
যশোদা পুছিতে হৰি বাধয় সবাৰে।।
কহয় মাধৱ ঘৰে যাৱা নাৰায়ণ।
ৰাধিকা মাৱৰ হাতে দিয়াছে ভুষণ।।