তেওঁলোকৰ আৰাধ্য়া দেৱীৰ আগত ৰাজপুত্ৰক বলি দিবলৈ স্থিৰ কৰিলে।
চৰ্দ্দাৰে ল’ৰাজনক গা-পা ধুৱাই সাজু কৰি দেৱীৰ আগলৈ লৈ যাবলৈ আদেশ দিলে। যেনে আদেশ তেনে কাম। যথা নিয়মে গা-পা ধুৱাই দেৱীৰ আগলৈ লৈ যোৱা হ’ল কিন্তু তেওঁৰ হাতত থকা কটা ঘাঁ ডোখৰ দেখি ৰাজপুত্ৰক বলি দিয়া নহ’ব বুলি চৰ্দ্দাৰে ঘোষণা কৰিলে। কিয়নো দেৱীৰ আগত গাত ক’তো কোনো ঘূণ নথকা লোকক বলি দিয়াৰ বিধান আছে। গতিকে এওঁ বলিৰ অযোগ্য়, এওঁক এৰি দিয়া বুলি চৰ্দ্দাৰে হুকুম দিলে। বন্ধনমুক্ত হৈ ৰাজ্য়পুত্ৰই মন্ত্ৰী পুত্ৰৰ অমোঘ বানী “ঈশ্ৱৰে যি কৰে মঙ্গলেই কৰে।” কথাষাৰৰ গুৰুত্ৱ উপলব্ধি কৰি ঘোঁৰা লৈ মন্ত্ৰীপুত্ৰক পেলাই থৈ যোৱা খালটো বিচাৰি ওলাল। বিচাৰোঁতে বিচাৰোঁতে ৰাতি পুৱাল। পুৱতিৰ পোহৰত অলপ দূৰত খালটো দেখা পালে।
ৰাজপুত্ৰ ঘোঁৰাৰ পৰা নামি বন্ধুৰ ওচৰলৈ উধাতু খাই লৰি গ’ল। নানা যত্ন কৰি বোকাপূৰ্ণ খালটোৰ পৰা মন্ত্ৰীপুত্ৰক তুলি আনিলে। মন্ত্ৰীপুত্ৰই আচৰিত হৈ সুধিলে “বন্ধু যোৱা কালি তুমি মোক শত্ৰুজ্ঞান কৰি ইয়াত পেলাই থৈ গ’লা, আজি কিয় তুমি তুলি আনিলা।” ৰাজপুত্ৰি আবেগেৰে বন্ধুক পেলাই থৈ যোৱাৰ পিচৰ পৰা ঘটা ঘটনাবোৰ সবিশেষ বিৱৰি ক’লে। বন্ধু এতিয়াহে মই তোমাৰ কথাৰ তাৎৰ্পয্য় উপলব্ধি কৰিব পাৰিছোঁ।” ৰাজপুত্ৰৰ কথা শুনি মন্ত্ৰীপুত্ৰই আনন্দেৰে ক’বলৈ ধৰিলে “বন্ধু তুমিও মোক এই খালত পেলাই থৈ নোযোৱা হ’লে মোৰ এই সৰ্বসুঠাম দেহটো দেৱীৰ আগত নিশ্চয় বলি গ’লহেতেন কেয়নো মোৰ গাত ক’তো কোনো ঘূণ নাই মই বলিৰ যোগ্য়, কিন্তু ঈশ্ৱৰে মোক বচালে। সেয়েহে বন্ধু কৈছোঁ ঈশ্ৱৰে যি কৰে মঙ্গলেই কৰে। ব’লা বন্ধু ইয়াত ৰোৱাৰ সকাম নাই। এই অৰণ্য়ৰ পৰা যি মান সোনকালে পাৰি বিদায় লোৱাহে আমাৰ প্ৰথম কৰ্ত্তব্য়।” এই বুলি দুয়ো বন্ধু ঘোঁৰাত উঠি নিজ ৰাজ্য় অভিমুখে ৰাওনা হ’ল।
ঈশ্বৰত বিশ্বাস ৰাখিবা।
(শিশু সাহিত্য সূৰুযমুখী সংঘৰ দ্বাৰা প্ৰকাশিত "সাধুৰ সঁফুৰাত" প্ৰকাশিত)
