সমললৈ যাওক

পৃষ্ঠা:সাধুৰ সাতসৰী.pdf/৯

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
সাধুৰ সাতসৰী
 
 

“অভ্যাসৰ নৰ কৰ্ণপথে কৰে শৰ”

 অতি পুৰণি কালত আমাৰ দেশত বহুতো সৰু সৰু ৰাজ্য আছিল। তেনে এক ৰাজ্যত এজন ৰজা আছিল। তেও নিপুণ চিকাৰী অছিল। ৰাজকাৰ্য চলোৱাৰ লগে লগে মাজে সময়ে ৰজা চিকাৰলৈও গৈছিল। এদিন ৰজা চিকাৰলৈ যাবলৈ ওলোৱাত ৰাণীও তেওঁৰ লগত যাবলৈ ওলাল। চিকাৰৰ সন্ধানত ৰজাৰ ৰথ অটব্য অৰণ্যত সোমালগৈ। সেই অৰণ্যত এজাক হৰিণা চৰি আছিল। ৰজাই কাড় মাৰিলে। এটা হৰিণাৰ এখন কানেৰে শৰপাত সোমাই আনখন কাণেৰে ওলাই গ’ল। হৰিণাটো তেজেৰে লুতুৰি পুতুৰি হৈ বননিত বাগৰি পৰিল।

 ৰজাই ৰাণীক গৌৰৱেৰে ক’লে – দেখিলানে মই কেনেকৈ শৰমাৰি এখন কাণেৰে সুমুৱাই আনখন কানেৰে উলিয়াই হৰিণা বধ কৰিলোঁ। ৰাণীয়ে তপৰাই উত্তৰ দিলে “অভ্যাশৰ নৰ কৰ্ণ পথে কৰে শৰ” ৰাণীয়ে ৰজাৰ কৃতিত্বৰ শলাগ নোলোৱাত ৰজা ক্ষুণ্ণ হ’ল আৰু ৰাণীক খং কৰি বনত এৰি থৈ গুচি গ’ল।