[ ১৩১ ) কোৱা মাছ বা মহ; দীঘলীয়া | ছোহাৰা ) (স.শ) খাব তান সোণ বা ৰূপ; টে। দি লৈ কৰা] টেছে। ফল। গাখীৰ। ছে(বি) এৰা; শ তুলি নিয়াৰ। পাচত পথাৰত থকা। হেৰাবে। ) (স. শ.) ছিন্নভিয়, | , ঝ, বনবিলাকৰ আঠ আৰু। চেৰেলিবেৰেলি) ঠাইঠাই। আখৰ। আগৰটোত “ মিলে ছেল (স.) লিৰ মূৰৰ ছাল। (অ.)। পাতৰটোৰ উচ্চাৰণ দেয়া যায়। নিল হ। যেনে, আহ, ঝ। কি অসমীয়াত ছেল। (স. বা.) ছালচা, বখলিয়া। অনেকে তাক * ৰ হে ছেৱে-ছেৱে (কি.বি.) নাচোনৰ ভাৱে মাতে, আৰু লেখাতো তাৰ বৰ ভাৱে, গীতবাদ্যৰ ভাও দেখাই। | চলন নাই। তোখৰে ভোৱৰে। | জইন (স.শ.) ৰোগৰ কাৰণ বা মূল। ছৈ (স. শ.) নাৱৰ চাল; দোলাৰ ] (স.শ.) চৰাইৰ মূৰৰ থিয় পাখি; ঢাকনী। মত। কুকুৰাৰ মূৰৰ ৰজাহাল ছৈপিয়া (স.) ভাৰ-পাচিৰ ঢাকনী। পোকৰ মূৰৰ দীঘল থিয় নোম ছে। (সধা) স্পৰ্শক, হাত বা গাৰ || বা শিং। কোনো এভাগ অলপকৈ লগাই (বি) লেৰে, অলপ কোৰ (স.) ভানাত উলিওৱা বাঁহৰ (গছৰ পাতত খাটে); লাত কাঠিৰে সজা মানুহ বা তাৰ মলিন হোৱা। ই যাই পৰ; অকৃতি। লেৰেলপ ৩া; সাত - (স.) ভাৱনাত ভাও লওঁত মলিন। বিলাকে সাজ লোৰ ঘৰ। |ক (স.শ.) ৎ উঠা , এই; হোয়ন (4) পশ, ছোৱ কাৰ্য | বলিয়ালি। ( ) অনেৰে হোয়াই (স.) পৰশৰে ছোৱা। এলি উঠ; বলিয়া। (স.) ছাল-সহ গুচি এখ ছোৱালী (স) বালিকা; , আৰুতিৰে থকা ৰিলা। কি না কে ভিলেজ।। আল টে।
