প। | ( ১৪০ ) চাৰি-পত্ৰীয়। অহাৰ। (বি) নিয়, চুটি, ও | চাটা (স.) যেই গো নোহোৱা। (স.শ.) ওখ নোহাৱা | জঁপিয়াই কৰা গতি। ঠাই। (জ, ধা.) গা ফেঁচাই বা| চাই (স.) এবিধ ডাকাঠী গ. মূৰ দোৱাই চুটি হ; বেয়া কাম | একেবাৰেই হোৱা , সকল | ফল বা লৰ সমূহ। কৰি তুচ্ছ বা অমান্য হ। চামনি (স.) মগ হাৰি, ঘৰ পৰা(খ) চাপৰ কৰ, তললৈ ওপৰত বন্ধ যোহাল ৰা চাকো, মম, দোৱা। জুলীয়া বৰ ওপৰত ডাঠ হৈ উঠা চাপৰি (দশ) এখন মেলা হাতেৰে মল বাগেনেৰি, শাৰ সৰ। মান খানত কৰা আঘাত; নৈয়ে | | চমাৰ, (স.শ.) চোৰ। সোলি। বালি মাটি পেলাই ওখ কৰা হল; চামুচ, (স.) জন,হাৰ মুখলৈতোলা এবীয়া সূতাৰ চপৰা। চামোন্ (স.) এটা , সি পোৰ চাপৰিয়াল সেশ.)চাপৰিত থকা মানুহ | মানুহ অমাত হৈ থাকে। (বি) পৰিত থকা। চাম-ঠাল সেশ) কাম গহৰ। চাব, (সশ) কাৰ বঠা বা ঢেকীৰ | চামচৰিয়া)। আঘাত; পানীত পলআদিৰ নিক্ষেপ; হাতেৰে মৰা থাপ; | চাৰ, (বি) বড়া, বুজি পোৰ; অধিক বেগেৰে উঠাতে ওপৰলৈ মৰা এবল বাশত। (স.)হেৰে ডিপ; এবাৰ কোৰ মাৰোতে | পেট ভৰা না। (স.) , উঠা মাটি; নালৰ মুখত লগা। মাটি আৰু বৰ। সৰু টেকেলি। গৰু মই ৰাখ। (স) গাৰো | খ্ৰী) চাৰতী। চাৰ পা, বাঁহেৰে চাবতিয়াল (বি। অতি শয়ে কাম | পেট ভৰা কৰিৰ পৰা, নিপুণ, পাৰ্গত। | চাৰণ, ( গৰু-মহ চৰোৰা কাৰ্য। চাক (স.) ঘোঁৰা খেদোৱা আৰু | (স.) ধন ৰা বস্তু দি কৰা হয়। | মোৰীক কোবোল,ছালৰ চেকনী। | চাৰি (সং) দুৰাৰ হই। চাৰধৰা (স.) চাবুকেৰে দণ্ড | চাৰিঠেীয়া (বি) চাৰিটাঠে একা। কৰে। চাৰি-পত্ৰীয়া (বি) আউলী , চাৰি (স) একেবাৰেই পৰা বিৰ। | দক্ষিণ পাট, গমূৰ ফুৰা | গালি; যেনে, গালি এচাৰি। এই চাৰি সমীয়। চামচেৰ সেশ) এৰি ৰিা।
