এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
( ২১ )
| মৰিয়া।— | তৌবা, তৌবা! আমি মছলমান মানুহ। কেলৈ তেনে
কথা ক? |
| মৰিয়াণী।— | কথাৰ মাত হে কৈছোঁ অ’ আমুকাৰ বাপেক। কচোন
হেৰ, তাত নো কি হব। |
| মৰিয়া।— | তাত হেঁন্দুবোৰে বৰ হবা পাতিছে, পাই যিহে দীঘল-ডাঙ্গৰ
ৰভা পাতিছে, ইমূৰত যদি আমি হালখন পাতি ৰ্টৌ-কলহটো কুবিয়াওঁ, হি মূৰত তাৰ টাংটিং মাত নুহুনেই পাই। হবা খাবলৈ, মৰিয়াণী, পৰ্জা ঠাহ খাব। চাপৰিৰ কোবত হেঁন্দুবোৰৰ হাত একলেখীয়া হৈ যাব নহয় অ’। |
| মৰিয়াণী।— | এ খোদাই, তলুৱা ফাটি তেজ নোলাৱনে?
মৰিয়া।--হিয়তে তলুৱাত মহৰ চাল একোচটা বান্ধি নিব নহয় অ’— হিয়ত জানো টেটৰ নহয়। আমাৰ মৰিয়া খন হে মুঠে হেবাং। |
| মৰিয়াণী।— | নাম নো লগাই দিব কোনে, হে আমুকাৰ বাপেক? |
| মৰিয়া।— | জিলাৰ বৰ চাহাবেই হেনো নাম লগাই দিব–মুন্সিপ্, চিৰদাৰ,
আমোলা খনে ফেনাফেন্কৈ নিব নহয়। |
| মৰিয়াণী।— | হেৰ, তোক সোণামুৱা বুলিছোঁ, মোকো লৈ যা অ’। ময়ো
তেনে হলে যাম। |
| মৰিয়া।— | বাৰু হে আৰু। তোক দেখোন, যাবি নে নেযাবি, হুদিছিলোঁৱেই।
মৰিয়াণী, পাক এটাকে দে, চাই যাওঁ—হবা চাবলৈ গাটো মোৰ ৰঞ্জিৎ ৰঞ্জিৎ কৰিছে। |
| মৰিয়াণী।— | মোৰো পাই গাটো সাতখন আঠখন কৰিছে। নকৰিব নো
কেলৈ, চাচোন, আমি নো কেতিয়াবা এনে হবা আৰু দেখিবলৈ পাম নে? তই গীত এটাকে ধৰ্, মই নাচোঁ।” |
