ময়ে শূদ্ৰ
এৰা
এৰা ময়ে শূদ্ৰ
আজি ই শতাব্দীৰ গৰ্ব্ব বিচাৰি জাগো
ময়ে নৰৰূপী শূদ্ৰ
শূদ্ৰ শূদ্ৰ ময়ে
ক্ষুদ্ৰৰো ক্ষুদ্ৰ।
মোৰ বুকুৱেদি গ’ল
শতাব্দী শতাব্দী ধৰি
ধনিকৰ বণিকৰ
কত স্বৰ্ণৰথ
ময়েই পূৰালো মনোৰথ
ভোগী বিলাসীৰ
মই বলি ধনিক লক্ষ্মীৰ
মোৰ তেজ
মোৰ মাংস
মোৰ হাড়-হিমজুৰে
গঢ়ি দিলো সভ্যতাৰ
জোনাকী কাৰেং
কত শতাব্দীৰ
মোৰ চকুপানীয়েই
অভিজাত সুন্দৰীৰ
মুকুতাৰ মণিটো
ডিঙিৰ।
হেজাৰ বছৰ গ’ল
কত পিৰামিড্ হ’ল
সম্ৰাটৰ কাৰেঙৰ দ’ল
মন্দিৰ মঠ কত
কত দ’ল-দেৱালয়
সৌন্দৰ্যৰ ই তাজমহল
মোৰ হাড় গুৰা কৰি
মোৰ তেজ পানী কৰি
তিলতিলকৈ
আয়ুসকো ক্ষয় কৰি
দিলো গঢ়ি সভ্যতাৰ যত সমদল
মোলে’ কিন্তু একোকে নৰ’ল
একোকে নৰ’ল।
মাথোঁ হুমুনিহা
মাথোঁ উপবাস
মাথোঁ পঁজাঘৰ বাৰিষা উৰুখা
ল’ৰা-ছোৱালীৰ ভোক ভোক
জীৱনৰ যত ৰোগ শোক।
