যতীন্দ্ৰ-কবিতা
হে কবি ! অকলশৰীয়া নাৱৰীয়া
লুইতৰ সোণোৱালী পানী
শুকুলা শুৱনি পালখনি
উজুৱাই-ভটিয়াই যোৱা
তুমি জানোঁ সঁচাকৈয়ে
অকলশৰীয়া ?
অতীন্দ্ৰিয় মৰমৰ
ধূনি জ্বালি
তুমি জানো
যতীন্দ্ৰ নোহোৱা ?
তুমি যেন
মৃগালৰ পৰা ছিগা বিকশ পদুম,
লুইতৰ দুয়োপাৰ
মৰমৰ সুৰভিৰে
স্নিগ্ধ কৰি তুমি উটি যোৱা
মৰমৰ সূৰুয ধিয়োৱা ৷
কেনেকৈ বাৰু তুমি
অকলশৰীয়া
অ’ নাৱৰীয়া !
জীৱনৰ সেউজী বনত
লগৰীয়াৰ লগত
মৰম-ভাৱনা পাতি
গাইছিলা মৰমৰ
যাউতিযুগীয়া গীত
তুমি নাৱৰীয়া !
হায় ! হায় ! হায় !
সোণৰ হৰিণা দেখি
লগৰীয়াবোৰে
অকলে এৰি থৈ যায়
উনমত্ বলিয়াবটিয়া !
লগৰীয়া নাই
সেইহে আহিলা ওলাই
লুইতৰ ঘাটলৈ
মৰমৰ বাঁহীটি বজাই ৷
গইছিল ভটিয়াই ক’ৰবাৰ নাও
শুকুলা পালত লাগে
মৰমৰ বাও
পাৰলৈ মাতি তাতে উঠি যোৱা
পোহৰলৈ নেকি ?
বহু দূৰণীয়া ?
সোণৰ ৰূপৰ জুয়ে
লুইতৰ দুয়োপাৰে
পুৰি নিয়ে বন সেউজীয়া
অ’ নাৱৰীয়া !
মৰমৰ নাই যে বিনাশ
সোণ-ৰূপ-হীৰা জিনি
মৰমৰ জ্বলন্ত প্ৰকাশ ৷
হ’ব হ’ব হ’ব বুলি তুমি গীত গোৱা,
মৰমহে যাউতীযুগীয়া
মৰমহে আকাশী অমিয়া
মৰমেহে জীৱনত
ফুলাই সৰগী ফুল
কেনে বিনন্দীয়া ৷
মৰম-বাতৰি জগতৰ
প্ৰচাৰি তুমি যে সুন্দৰ
মৰমৰ ইন্দ্ৰধনু পিন্ধি কপালত
জয় কৰা সকলোৱে হিয়া,
কবি তুমি যতীন্দ্ৰ দুৱৰা !
নোহোৱা, নোহোৱা
তুমি অখলশৰীয়া
জোনালী নিশাৰ দিনা
ৰূপালী সুঁতিত
মৰমৰ ঢৌ তুলি যোৱা,
জানো গম পোৱা ?
জানো গম পোৱা ?
সোণৰ জাপি পিন্ধি
ফুলাম ছৈৰ নাৱতে
আহি ৰূপকোঁৱৰে
বীণখনি বোৱা ?
তোমাৰে আশেপাশে
আলেঙে-আলেঙে
শুকুলা পালৰ মাজে মাজে
জুমি চোৱা ?
হি: হি: হি: হি:
হি: হি: হি: হি:
দেখিলোঁ. দেখিলোঁ মই
কাৰে স’তে যোৱা !
কাৰে স’তে যোৱা !
কিয় বাৰু আমালে’ নোচোৱা
জিল্মিল্ গাৰে দেখোঁ
সেই সোণপাহী,
কুল্ কুল্ টুল্বুল্
বাই নাওখনি,
লীলায়িত লয়লাসে
লাচে লাচে নাচে তাই হাঁহি ৷
তুমি যোৱা গুৰি ধৰি
তাই যায় ব’ঠা মাৰি
লৈ যায় যত আছে
জীৱনৰ সোণালী সন্ধিয়া
কবিতাকুঁৱৰী তাই
জীৱনৰ চিৰলগৰীয়া ৷
মিছাকৈয়ে গোৱা গান
অকলশৰীয়া বুলি
অকলশৰীয়া বুলি
অ’ নাৱৰীয়া !
অ’ এই কথা
নকবা, নকবা আৰু
ইকথা সিকথা
মানুহক কম কাণে কাণে
লিখি যাম মই গানে গানে
তোমাৰ এই মৰমৰ
সাধুটি অমিয়া,
সোণৰ ফাঁকিটি আৰু
নিদিবা , নিদিবা অ’ নাৱৰীয়া !
ৰসগ্ৰাহী হে’ৰা পণ্ডিত !
নিৰলাৰ গান বুলি
কিয় হাহাকাৰ
নিৰলা নহয় ই যে
মৰমৰ বেজাৰৰ
জয়জয়কাৰ ৷
মৰম নহয় জানো
কোমলৰো অতি কুমলীয়া
সেই বাৰ্ত্তাবাহী সুৰ
অৱশ্যে নিশ্চয় হ’ব
সুৰৰো কোমল সুৰ, কৰুণসুৰীয়া
কবিতাৰ সেইটিহে আটকধুনীয়া ৷