৭৭৪ বিলাপ। (৪; ২-২২। উম শেণিৰ তুল্য টিনেৰ বহমূল্য পুথিলাক। সেইবাদোন্ত গণ, আলো- হাৰ্য হত্য কৰ্ম মাল লহ যেন কেনে | কি আব্য কাৰণ ঘটল। | গণ্য ল। ১৪ দিতে বিলাকৰ নিচিকৈ আলিত • শিয়ালবোৰেও পিয়া দিন, জাপান অপোন | কৰিছিল; পোৱালিবোৰক পিয়; | লিং ভেজেৰ এনেকৈ অতি হৈছিল, কে, মোৰ জডিপাৰীয়াৰী হলে শ্যত থকা উট লোকবিলাকে সিং কাপড় | পৰ মিছিল মিস। | নেয়ৰিলি। ও পিয়াহ খোৱা কেঁচুৱাৰ জিব পিয়ত তালু| লোকবিলাক লিংক ৰিইি কৈহিল, চ,
- হেতি ,,,নুৰি।
শিশুবিলাকে পিঠাখুজিছে,কোনেও সিবিলাকক সিহতে পলাই এম ফতে, লাবিলাকে বটি নিদিয়ে। জাতিবিলাকৰ মা কৈলি, সি সুখাদ্য খোৱাৰিলাকে আলিত অনায় হৈ পড়ি এই আৰু মেধাব। আছে; ১০ যিহোৱাৰ কোতে সিহতক হিলি কৰিলে, ‘া বিচনাত ইভাৰ দীঘল হোৱাৰিলাকে | ' তেলিতলৈ ফুৰি; গোবৰ দশ লাবছি। লোকে সেই পুৰোহিতবোয়ক মনি মৰিলে, ৬ কিয়নো যি চদোষ হাত নিদিয়াকৈ মুৰ্ততে | সেইবোৰক দয়া নকৰিলে। | বিনষ্ট হৈছিল, ১০ আমি সহায় নিতে বৃথায় এ কৰেছে, লেই চদেমিৰ পাপহকৈয়ো মোৰ কাজিপ আমাৰ দুৰ্বল হৈ গৈছিল; | নীয়াৰীৰ অপৰাধ অধিক। ৰক্ষা কৰিব নোৱৰা এক জাতিৰ নিমিত্তে আমি ৭ তেওঁৰ প্ৰধান লোকবিলাক হিমকৈয়ো নিৰ্মল, আমাৰ প্ৰীঘৰত চাইছিলো। | এৱা গাখীৰকৈয়ো বগা আছিল; | ১৮শক্ৰকেৰে আমাৰ ধোল এনকৈ খাপ এ লিবিলকিৰ পা পৰাগ মণিভূকৈয়ে ৰ আছিল, যে, আমাৰ চকবোৰ আমি আছিল, লিবিলাকৰ উজ্জলতা নীলা ফুৰি নোৱাৰিলে।
- )
মণিৰ সদৃশ আছিল। আমাৰ অন্তিম চৰ, আমাৰ দিন ও পলি; এতিয়া সিবিলাকৰ মুখ আৰকৈ কলা, কিয়নো আমাৰ আমি উপস্থিত। | আলিত সিবিলাকক শিা নেযায়; T১১ আমাৰ পাছে পাছে খেদি অহাবেৰ আকাশ্য সিবিলাকৰ চাল yিত লাগিল, শুকাই কাঠ। কুৰ পীকৈয়ো বেগ আছিল যেন হল। | সিহঁতে পৰ্বতত আমাক ধৰোষকৈ খেলিতে, ভাৰত মৰা লোককৈ কোৱালি ত হোৱা সিহঁতে অৰণ্যত আমাৰ দিমিয়ে খান লোক ধন্য; | দিলে। কিয়নো সিবিলাক পাৰত উপম হোৱা শস্যয়|বি নৰ বিষয়ে আমি কৈছিলো, যে, আড়ি অভাৱত কিৰুপ হয়েৱলিৰে খোচা বিলাকৰ মাৰ তেওঁ বা আমি যেন হৈই গৈছিল। শীয়াই থাকি, ১• কোৱতী কিতাবিলাকে নিজ তেৰে আপোনা আমাৰ নাকৰ নিশ্বাস যিহোৱা সেই | আপোন সন্তান সিলে; | অভিষিক্তনক তিৰ তিতাল। মোৰ জাতিৰপানীয়ৰীয় সংস্থাৰ কালত নি| হে দেশনিবাসিনী ইদোম এয়াৰী, উনি | হত লিবিলাক খোৱাবহৈছিল। না, আৰু আনন্দিত হোৱা; ১১ যিহোৱাই আপোলাৰ কোং লি কৰিলে, পানপাট পাৰ হৈ তোমাৰ চলৈকো ধাৰ; | আৰে এ কবি বলে; তাতে তুমি মতলীয়া হৈ আলোকে তেওঁ চিয়ানত দুইলালে, সেয়ে তাৰ চি]ি বিব কবি। খুলবেৰ গলি কৰলে। • ২২ হে টিয়ান গীয়াৰী, তোমাৰ অপৰায় ৩ ১২ শত্ৰু অৰ বৈৰী যে বিকালে দুৱাৰত সো | পৰ্ণল যাব পাৰে, | জেও তোমাৰ বশী-অৱস্থালৈ আৰু নিব। ইয়াক পৃথিবীৰ ৰাবিলাকে নাই আটাই| হে ইদোষ নীয়াৰী, তেও তোমাৰ অপৰাধ গভনিবাসীয়ে বিল নকৰিছিল। ' এডিল বি; ' ' • • ১৩ তাৰ যি বিবাদীৰেৰে আৰু তাৰ যি পুৰোহিত | ডেওঁ তোমাৰ পাপ একাকবে।' বোৰে তাৰ ভিতৰ বাকিবিলাক], ৰক্তপাত কৰিছিল, "বিলা';১১।
