৬; ৩০ -৮; ২।] যাত্ৰাপুস্তক। • কবগৈ। তাতে মোচিয়ে যিহোৱাৰ আগত। বলৈ যাব; দেখা, তেওঁ পানীৰ ওচৰলৈ যাব। কলে, দেখা, অৎ উঠেৰে যি ময়, মোৰ| তাতে, তুমি তেওঁৰে সৈতে সাক্ষাৎ কৰিবলৈ | কথালৈ ফৰৌণে কিয় কান দিব। তেতিয়া | নদীৰ কাষত থিয় হৈ থাকিবগৈ; আৰু যি । যিহোৱাই মোচিক কলে, দেখা,ময় ফৰৌণৰা লাখুটি সাপ হৈছিল, তাকে তোমাৰ হাতত লব। আগত তোমাক ঈশষপ কৰিলে; আৰু তো- ১৬ আৰু তুমি তেওক কব, ইব্ৰীয়াবিলাৰ পৰ মাৰ ককায়েৰা হাৰোণ তোমাৰ ভাববাদী হব। যিহোৱাই আপোনাৰ ওচৰলৈ মোক কৈ পঠা- ময় তোমাক যি যি অজি দিও, সেইসকলকে। ইছে, বোলে, অৰণ্যত মোৰ সেৱা কৰিব অৰ্থে তুমি কব; তাতে, ফৰৌনে ইয়েলৰ সন্তান | মোৰ প্ৰাবিলাকক এড়ি দিয়; কিন্তু দেখা, বিলাকক আপোন দেশৰ পৰা খাবৰ নিমিত্তে ১০ তুমি এতিয়ালৈকে শুনা নাই। যিহোৱাই এই এড়ি দিবলৈ, তোমাৰ কায়েৰা হাৰোণে তেওঁক। কপে কৈছে, ময় যে যিহোৱ, তা তুমি ইয়াৰ ও কব। কিন্তু ময় হলে, ফৰৌণৰ মন কঠিন কৰিম, কৰায় অনিবা; দেখা, ময় অপোন হাতত থকা | আৰু মিৰ দেশত মোৰ চিন আৰু আওত লক্ষণ] এই লাখুটিৰে নদীৰ পানীত প্ৰহাৰ কৰিম, ॥ অধিকাপে প্ৰকাশ কৰিম। তথাপি কৰেণে ১৮ তাতে সেয়ে তো হৈ যাব। অ নদীত থকা তোমোক কথা নিব; তেতিয়া, ময় মিৰৰ মাছবোৰ মৰিব, আৰু নদী দুৰ্গ বি; তাতে ওপৰত হাত দি, মহদণ্ডেৰে মিচৰ দেৰ পৰা মিৰীয়াবিলাকে নদীৰ পানী খাবলৈ যিন আপোন সৈন্যশাক, আপোন প্ৰাইস্ৰায়েলৰ ১৯ কৰিব। পাছে যিহোৱই মোচিক কলে, হাৰে- সানবিলাক বাহিৰ কৰি আনিম। এই ৰুপে ণক এই কথা কোৱা, তুমি আপোন লাখুটি লৈ, মষ মিচ্যৰ ওপৰলৈ আপোন হাত মেলি, মিচৰ মিচৰ দেশৰ পানীবোৰৰ ওপৰলৈ, তাৰ মদী, দেশৰ পৰ ইস্ৰায়েলৰ সন্তানবিলাকক বাহিৰ খাল, বিল, আৰু আন অনি জলাশয়ৰ ওপৰলৈ কৰি আনিলে, ময় যে যিহোৱা, তাক মিচৰীয়া তোমাৰ হাত মেলা; তাতে সেই সকলোবোৰৰ •তে নিব। পাছে মোচি আৰু ৰোণে সেই পানী তে বি; এই ৰূপে গোটেই মিচৰ দেশত কৃপে কৰলে; যিহোৱাই আয় কৰাৰ দৰেই|• কাঠৰ আৰু শিলৰ পাত্ৰতো তো হব। তেতিয়া ৭ তেওঁবিলাকে কাৰ্য্য কৰিলে। আৰু তেওঁবিলাকে মোচি আৰু হাৰোণে, যিহোৱাই আজ দিয়াৰ ৰৌণক কথা কোৱা কালত, মোটিৰ আণী বছৰ। দৰেই সেই কাৰ্য কৰিলে; তেওঁ লাখুটি আৰু হাৰোণৰ তিৰাণী বহৰ বয়স হৈছিল। দাঙি ফৰীণ আৰু তেওঁৰ পত্ৰিমত্ৰীবিলাকৰ আগতে নদীৰ পানীত প্ৰহাৰ কৰিলে; তাতে চিন দেশ। এখৰ উৎপাত। ২১ নদীৰ সকলো পানী তে হল। আৰ নদীৰ ৮ পাছে যিহোৱাই মোচি আৰু ৰোণিক ফলে, মাছবোৰ মরিল, আৰু নদী দুর্গন্ধ হল; তাতে ১ বোলে, যেতিয়া ফরৌণে তোমালোক কব, মিচরীয়াবিলাকে নদীর পানী খাব নোৱাৰিলে; তোমালোকে কোনো অদ্ভুত লক্ষণ দেখুউৱা, তেতি-[ আৰু সেই তো গোটেই মিচৰ দেশতে হল। ল তুয়ারোণিক কব, যে,তোমার লাখুটি সাপ তেতিয়া মিচরীয়া শাহজবিলাকেও আপোন হবর নিমিত্তে, তাক ফরৌণয় সমূখত পেলোৱা। আপোন মায়াকর্মেরে সেই রূপেই করিলে; ১• তেতিয়া, হরোণে ফরৌ চৰলৈ সোমাই গৈ, তাতে, যিহোৱাই কোৱাৰ দরে ফরৌণর মন কঠিন যিহোৱাই অজি দিয়াৰ দৰেইফাৰ্য্য করিলে।[২৩ হলত, তেওঁ তেওঁবিলাকর কথা নুশুনিলে। পাছে হারোলে আপোন লাখুটি ফরৌণৰ আৰু তেওর | ফরৌণে ইয়াতো মন নিদি, আপোন ঘৰলৈ উলটি পামশ্রীবিলাক আগত পেলাই দিলে; তাতে|২৪ গল। আৰু অটাইমিচরীয়াবিলাকে নদীর পানী ১১ সেয়ে সাপ হল। তেতিয়া ফরৌণে বিন আক। খাব নোৱরাত, খোৱা পানী পাবর আশাৰে, মায়াবীবিলাকক মতাই আনিলে; তাতে সেই সিহঁত সকলোৱে নদীর ইফালে সিফালে গাত চিনীয়া শাবিলাকেও আপোন অপোন ২৫ খানিলে। পাছে যিহোৱাই নদী প্রহার করার যায়াকর্মেরে সেইরূপেইকরলে। কিয়নো শিং পর সাত দিন পূর্ণ হল। ও এতিনে আলোম আপোন লাখুটি পেলাই দিলত, সেইবোরো সাপ ল; কিন্তু হারোণর দ্বিতীয়, তৃতীয়, আৰু চতুর্থ উপাত। লাখুটিয়ে নিহতর লাখবোর গিলি পেলালে। পাছে যিহোৱাই মোচিক কলে, তুমি ১৩ যিহোৱাই কোৱাৰ দরেই, ফরৌণর মন। করৌণৰ ওচৰলৈ সোমাই গৈ, তেওক কোৱা- | কান লত, তেওঁ তেওঁবিলাক কথা মিলে। গৈ, যে, যিহোৱাই এইপে কৈছে, মোৰ সেৱা ১০ পায়ে যিহোৱাই মোটিক ফলে, ফরৌণর। কবির অর্থে মোর প্রবিলাকক এড়ি নয়। | যশষ্য হৈছে, তেওঁ লোকবিলাকক এড়ি দিবলৈ| যদি এড়ি দিবলৈ তুমি মাটি নোহোৱা, তেন্তে ময় ১৫ িনয়। তুমি রাতিপুৱাতে করোর ও বেতেরে তোমার আটাই অলত উপদ্ৰৱ করিম। 89
