1; ১-৮; ৮।] হিতোপদেশ। বেশ্যা পাছছি ভাল। | ১৮ বলা, আমি ৰাতিপুৱালৈকে কামৰসত মত হে মোৰ বোপ, মমৰ বাক্য পালন কৰা, আৰু প্ৰেমত সখী হও। আৰু মোৰ আলাবোৰ তোমাৰ মত ৰাখা। | ১৯ কিয়নো মনটো যত নাই, ২যাৰ আজ্ঞা পালন কৰি মীৱনধাৰণ কৰা; দুৰৈ বাটলৈ গৈছে; তোমাৰ চকুৰ মণিৰ দৰে মোৰ ব্যৱস্থা ৰাখা। • ধন, মোনাও লগত লৈ গৈছে, ৩ সেইবোৰ তোমাৰ আঙ্গুলিত বাৰ, পণিমা লে েযৱলৈ আহিব।” আৰু তোমাৰ হৃদয়প ফলিত লিখি ৰাখা। ২১ এই ৰুপে তাই অনেক মধুৰ কথাৰে তাৰু সমত • তুমি যেন প্ৰজা আৰু সুবিবেচনাৰ ধাৰায় পৰ- | যীৰ পৰ, | আৰু ওঁঠৰ খামোদী বাক্যেৰে তাক ফুলাই লৈ এনে কি, আপোন বাক্যেৰে খুচামোদ কতো | ব্যভিচাৰিণীৰ পৰ। ৰক্ষা পোৱা, ২২ যেনেকৈ গৰু হত হবলৈ যায়, এই নিমিত্তে প্ৰক তুমি মোৰ নী, বা নিৰ্বোধে শান্তিৰ অৰ্থে বেড়ীৰ বা খাবলৈ | আৰু সুবিবেচনাক তুমি মোৰ প্ৰণয়ৰ বহু বুলি | যায়, | কোৱা। | তেনেকৈ সিও তেতিয়াই তাৰ পাছে পাছে গৈ • কিননা ময় আপোন ঘৰৰ খিলিকি দুৱাৰ। থাকিল; ওচৰত থিয় হৈ চিলিখিয়েদি চাই- | ২৩ শেতে বাণে তাৰ কলি বিছি। ছিলো; কাক প্ৰাণনাশকলি নেহানি, তাতে নিৰ্বোধবোৰৰ ভিতৰ এটাৰ ওপৰত মোৰ | যেনেকৈ চৰাই কালত পড়িবলৈ শীত্ৰ উড়ি। | চকু পড়িল, যায়, কবিলাকৰ মাৰ এজন জনশূন্য ডেকা ময় নেকৈ লিভাইৰ পাছে পাছে গৈ থাকিল। দেখিলো। ২০ এই হেতুকে এতিয়া হে মোৰ বোপাতি, মোৰ ৮ দিন ও পড়িলত, . কথা শুনা, পৰ ৰাতি মাৰ নিশাৰ আকাৰত, আৰু মোৰ মুখৰ বাক্যলৈ কাণ পাতা। ১ সি তাই থকা আলিচুকৰ ওচয় পাই, | তোমাৰ চিৰ তাইৰ পথলৈ ঢল নেক, | তাই ঘৰ বাটেদি গৈ আছিল। আৰু তুমি তাইৰ পথে বিপথগামী নহব; ১০তাতে দেখা, বেশ্যাৰ সাত পিন্ধা এজনী ধুৰ্তচিত|২৬ মিননা তাই অনেকক বধ কৰি পেলালে, তিতা তৰ সমূখত উপস্থিত হল। এনে কি, তাই হত্যা কৰা লোক অতিশয় ১১ তাই হায় কৰোতা আৰু অবাধ্য; | অধিক। তাৰ ভৰি ঘৰত নেথাকে। | তাই ঘৰেই চিয়োলৰ বাট, ১২ তাই এতিয়াই আলিত, এতিয়াই চকত আমৃত্যুৰ অপলৈ নামি যোৱা পথ। | উপস্থিত হয়, অমালিৰ চুকে চুকে বাট চাই থাকে। প্ৰজা না আৰু নিজ। | ১৩লেই তিতাই তাক ধৰি চুমা খালে; প্ৰজ্ঞাইনে যোগ কৰে। আনিলামুখেৰে তাক কলে, | আৰু সুৰুচিয়ে নিন। উচ্চ ৰেৰে নেমাতে ১০“মোৰ তাত মঙ্গলাৰ্থক বলিদান কৰা হৈছে, তেওঁ বাট কাৰ ওখ ওখ ঠাইত, আ িময় আপোন সপে সি কৰিলে; আৰু চামিনি বাটৰ কাৰত থিয় হয়। ১০এই নিমিত্তে ময় তোমাক লগ পাবলৈ, ৩ পুৰিৰ ৰক্ত নগৰৰ প্ৰবেশস্থানত, আৰু অতি আগ্রহেরে তোমার সাংবলৈ আৰু দুৱাৰমুখত থাকি ৰিঙিয়াই কয়, বাহিৰলৈ আহিছিলে, এতিয়া ময় তোমাক। “হে মদ্যবিলাক, ময় তোমালোকক মাতিছে; পালে। মানবিলাকলৈ মোর কথা এই, ১ময় আপোন বিচানা ফুল বা কাপড়েন্তে, যে নির্বোধৰিলা, বৃষ্টি লোৱা, | আৰু মিরীয়া যুর গারি দিয়া চাদরেরে। হে অজানবিলাক, তোমালোক জ্ঞানী হোৱা। সালো; না, কিয়নো ময় উম কথা কও, ১০ ম গরল, অণ্ড,আৰু দলচিনিরে মোর শয্যা আৰু মোৰ মুখর বাক্য নায়; সুগযুক্ত করিলো। • কিনে মোর মুখে সত্য কয়, আৰু দুত মার ওর ঘিণলয়া। • মিলে ১০ঃ • পাই। মোর মুখ্য সকলো কথাই ধময়; 628 উচ্চ চারি ও ও
