৫১৮ ইয়োৰ। [২৮; ১৫- ৯; ১৮। ৰুৰে দেখি মোৰ পক্ষে আৰু সাগৰে কয়, মোৰ ইয়াতত নাই। ৪ যি কাল ঈৰ বাতাই মোৰ খিনি, ১৫ সেণি দিও তা পোৱা নেয়ায়, যি কাল সৰ্বশমিন না যে সাত | আৰু তাৰ বে বুলি পকেখিদিব নোৱাৰি। ১৬ ওফীয়ৰ সুবৰ্ণ আৰু বহুমূল বৈদূৰ্য, আৰু মোৰ পো ীবিলাক নোয় চাৰিওফালে আৰু নীলকান্ত মণি জোখত তাৰ সমান নয়। আহিল, ১৭ সোণ আৰু আৰ্চি তাৰ তুল্য হব নোৱাৰে, • যি কালত ময় গাখীৰৰ ওপৰে খোজ কাঢ়ি- আৰু তাৰ সলনি সোণৰ অলঙ্কাৰবোৰকে। ছিলো, | দিব নোৱাৰি। আৰু শিলে মোৰ নিমিতে তেলৰ সোঁত বোৱাই- ১৮ তাৰ আগত পোৱাল আৰু স্ফটিকৰো নাম লব | বিল, নোৱাৰি, মোৰ সেই পূৰ্ণ যৌবনৰ ফালত নয় যেনেকৈ এনে কি, পদ্মৰাগ মণিকৈয়ে অনিৰ মূল্য | আছিলো, | অধিক। তেনেকৈ এতিয়াও মধু একা হলে, ৰেনেল ১৯ কুট দেশীয় গোমেদক মণিও তাৰ তুল্য নহয়, | আছিল! | আৰু জোখত শু সোণো তাৰ সমান নয়। • যেতিয়া মৰ নগৰলৈ গৈ ৰান্নাৰত উপ- • তেৰে জন ক’ৰ পৰা আছে? | স্থিত হৈ, আৰু বিবেচনাৰ ঠাই বা কত? চকত মোৰ আসন যুগুত কৰিছিলো, ২১ এইটা সকলো প্ৰাণৰ চকুৰ পৰ গুপ্ত, ৮ তেতিয়া ডেকাবিলকে মোক দেখি বুকাইছিল, | আৰু আকাশ, পীৰে অদৃশ্য। | আৰু বৃবিলকি উঠি থিয় হৈছিল; ২২ বিনাশ আৰ মৃত্যুৱে কয়, ১০ষান লোকবিলাৰুে কথা কবলৈ একি আমি নিজ কানে সেই বিষয়ে বুনুঘানাকৈহে | T আপোনি আপোন মুখত হাত দিছিল; | শুনিছে। • ভাৰীয়বিলাকে তালুত নিব লগাই ১৩ তাৰ পথ ঈশৰেছে জানে, মনে মনে আছিল। আৰু তাৰ ঠাই তেওৰহে না আছে। ১১ কিনে লোকে কাপেৰে নিমোকধন্যলিছিল, ২৪ কিয়নো তেওঁ পৃথিবীৰ অন্তলৈকে দেখে, আৰু চকুৰে দেখি মোৰ পক্ষে সা লিলি। আৰু আকাশমণ্ডলৰ তলৰ আটাই ঠাইলৈকে। ১২ কাৰণ কাৰোক্তি কৰা দৰিক ম উনাৰ তেওৰ চকু যায়। • | ফৰছিলো, ২৫ তেওঁ যেতিয়া বায়ুৰ গুৰুত্ব নিকৃপণ কৰিলে, | আৰু সহায় না পিতৃহীক ম ৰক্ষা যেতিয়া পৰিমাণ অনুসাৰে জলসমূহ ভূখি সুখি কৰিছিলো। দিলে, | ১৩ বিনষ্ট ৰ লগীয়া মানুহ অৰ্ধাঙ্গ মোৰ - ২৬ যেতিয়া তেওঁ বৃষ্টিৰ নিয়ম নিৰূপণ কৰিলে, যত পড়িছিল; আৰু মেঘগৰ্জমেৰে সৈতে এলোৱ বিজলী মধাৰী ভিৰুতাৰ মন উল্লাসিত কৰছিলো। পথ স্থিৰ কৰিলে, ১০ ময় বশিকতাক পিগিৰিলে, আৰু বাধিতাই ২৭ তেতিয়া তেওঁ জনক দেখিলে, আৰু একাশ | মোক পিন্ধিছিল, কৰিলে, | আৰু মোৰ নায়িপৰতা ও মোৰ জানা ঢোল তেওঁ তাক স্থাপন কৰিলে, আৰু তাৰ গুদও আৰু পাৰিপ আছিল। কৰিলে; | ১৫ ম অৰ চকু, ২৮ আৰু তেওঁ মনুষ্যক কলে, | আৰু খোড়াৰ জৰি আছিলো। দেখা, প্ৰভুলৈ ভয় পাই জান, ১৩ মৰ দৰিবিলাকৰ পিy আছিলো, আৰু কুকৰ্ম ত্যাগ কৰাই সুবিবেচনা। | অ ময় চিনি নোপোৱা মানুহৰো বিচাৰ , পাছে ইয়োৰে আকৌ কথা উত্থাপন | লৈছিলো। কৰি কলে, | ১৭ ময় দুৰাচাৰী শোকৰ কামু দাত দিছিলো, ২ অস, আগৰ মাহ কেইটাত, আৰু তাৰ চিকায় তাৰ দাত বৰ পাউলি যি কলিত মোৰ ওপৰত ঈশ্বৰে দৃষ্টি ৰাখিছিল, | আইছিলো। ৩ যি কালত মোৰ মুৰ ওপৰত তেওঁৰ প্ৰদীপ। ১৮ তেতিয়া ময় ভাবিছিলো, যে, ময় নিয়ত আলিআছিল, মৰি, আৰু ময় তেওঁৰ পেহৰৰ বলত অবকাৰ মতো। • নগৰৰ মাক বা ৰাজদু। ওচৰ। যিনি | সুনিছিলো, ঠাইত মানুহে কোনো কাম কাৰ্য আৰু যে নেশা সেই কাল ময় যেনেকৈ আছিলে, কৰে; আৰু সোণবিচাৰ কৰা যায়, এতে ঠাই বুঝায়। 518 তেওঁৰ চককাশ আটা ঠাইলৈকে
