৪৮ নধি। [৮; -৯; ৪। মুকলি ঠাইখনত,শ্ৰীপু আদি ঘিমাল লোকে| ১৩ পা যিয় ফি সকলে কে পিy মি বুৰিব পাৰিলে, সিলিৰ অগিত তেওঁবংশ মূল মাল, পুয়াৰি, আৰু লেীয় ৰাতিপুৱা পৰা দুপাতো পাঠ কৰিলে;[ বিলাৰুে ব্যৱহাৰ ক য ৫ লিটল,ই। তাকে বলে লোকেৱণত কমি] অধ্যাপক ৰহি গো খালে। ও লৈ কান পাতি আছিল। ইত্ৰা অধ্যাপক, সেই | সিবিলাকে, ব্যৱহাত লিখা যদি এ কাৰ্যৰ নিমিত্তে সজা কাঠ এখন পৰত। যিহোৱাই আশা এই আৰ পালে, তে, থিয় হল, আৰু তেওঁ চমত লোকালে মক্তি ইত্ৰায় সমিবিলাক কম যায় না খিয়া, মো, অনায়, ভৰিয়া, হিকিয়া, অ| ১৫ কালত পাত থাকিব লাগে; আৰু আলো- মচেয়া, আৰু ৰওফালে পদায়া, মীচায়েল, বিলাকসকলোগতমাযিচালেমলিবি- . মকিয়া, এম, চন্দন, জখমিয়া, আৰু লাৰুে এই কথা ঘোষণা আসাৰ কবিলালে, মম থিয় হল। তাৰ পায়ে হাই সকলো |• যে, তোমালোকে এই লিখাৰ দৰে পা মাহি . লোকে দেখাকৈ কিয়নো তোলাক নিমিত্তে পৰ্বতলৈ লৈ ব্ৰি আৰু ধনী কৈ ওখ থিয় হৈ আহিল;) পয়নি। তিও যদি গ ফল, খৰ পাত, মেলিলে; েপুতখনি সেলামৰে ললো| ১০ ঘণপতীয়া এ চাল আগৈ। তাতে লোক
- লেক অট টিয়। পা হাই মহান বিলাকে ওলাই গৈ লইবোৰ আমি আপোনা-
শৰ যিহোৱাৰ ধন্যবাদ কৰিলে। তাতেসকলো বিলাৰ নিমিত, শ সানিলে, লিবিলাক লোকে ত দাঙি উত্তৰ কৰি, সেই দৰে ওক, | কেৰিাৰুে আপোন আপোন ঘ্যৰ চলত, সেই দত্ত এক বুলি কলে, আৰু দোৱাই কেবিতাকে আপোন আপোৰ চোতালতকে মানিত মুখ দি যিহোৱাৰ আগ প্ৰণিপাত | ৰিলাকেৰ গল্প চোতাল কেইখন, কে • কৰিলে। আৰু যেৱা, বানী, চেৰবিয়া, আমীন, বিকেল ৱাৰ লৰ মুকলি ঠাইৰত, অব, চকয়, হোতি, মাচেয়া, কলী, অ আৰু কেভিলাকে ফিৰি যাৰ সখ্য ৰিয়া, গোলাবদ, হালন, পলায়, আৰু লেৰীয়া- ১৭ মুকলি ঠাইত এ ল। এই মলে য বিলাকে লোকবিলাকক ব্যৱৰপুখনিৰ অৰ্থ আৰ পা উলটি অ লোকবিলাক গোই বুঝাই দিল, আৰু লোকবিলাক আপোন সমাজে পা সাজি তাত বাস কৰিলে; যিনো ৮ আপোন ঠাইত থিয় হৈ আছিল। এই ৰুপে। Uনৰ পু তো দিয়ে গা সেইদিনলৈকে শিবিলাকে স্পকৈ উজাৰণ কবি ঈশ্বৰ | ত্ৰয়েল, সাবিলাকে সেই ৰুপে কৰা ব্যৱপুস্তক পাঠ কৰিলে, আৰু লোকবিলাকে| ১৮ নাছিল; সেই উৎসৱত মহা-আন হল। আৰু তনিক শক তাৰ অৰ্থ উলিয়াই দিলে। আৰু তেও প্ৰথম দিনৰে পৰ শেষ দিনলৈকে দিয়ে নডিমিয়া তিৰ্চা, অধ্যাপক পুৰোহিত, দিনে ঈৰৰ ব্যৱহাপুৰ পাৰিলে। নি আৰু লোকবিলাকা শিক লেৰীয়াবিলাকে। বিলাকে সাত দিন পৱ পালন কৰিলে; আৰ সকলো লোকবিলাকক কল, আমি তোমালোকৰ বিধি অনুসাৰে অষ্টম দিল। ঈশ্বৰ যিহোৱাৰ উদ্দেশে পবিত্ৰ দিন; তোমা- পাপীকা আৰু নিয়মাপন। লোকে শোক নকৰিব। আৰু নেকান্দি। কিয়নো ব্যৱহাপুস্তক, বাক্য শুনি সকলো লোকে কান্দি- তাৰ পায়ে সেই মা চবিশ দিন দিন ১• ছিল। তেতিয়া তেও সিবিলাকক কলে, যোৱা,T | ইস্ৰায়েল, সানবিলাকে এনে দি, চট তেলীয়া বন্ধু ভোজন কৰা, আৰু মিঠা ৰস পান কাপড় পিছি, আৰু যত লৈ গোট খাল। কৰা, আৰু যাৰ নিমিত্তে একো যুত নই, তালৈ আৰু ইস্ৰায়েল বংশই সকলো পাতীয় ভাগ পঠাই দিয়; কিয়নো আমি আমাৰ | ৰিলা পৰা অপোলাবিলাকক পৃথক কৰি, প্ৰত্যৰ উলেশে পবিত্ৰ দিন; তোমালোকে দুঃখ | থিয় হৈ আপোন আপোন পাপ,আৰু আলো- নকৰি, কাৰণ যিহোৱাত যি আনন্দ, সেয়েই বিলাকৰ পূৰ্বপুৰবিলাকৰ অপৰাধ কীকাৰ ১১ তোমালোক্য শক্তি। এই দৰে লেবীয়াবিলাকে। কৰিলে। আৰু সিবিলাকে আপাম আেৰ লোকবিলাকক শান্ত কৰি ফলে, মনে মনে ঠাইত থিয় হৈ, সেই দিৰ চাৰি নগৰ এলা থাকা, কিননা অতি পবিত্ৰ দিন; তোমালোকে আপেনাবিলাৰ বিয়েৰ ব্যাপক ১২ দুখ নকৰি। তেতিয়া সলে লোকিকে খনি পাঠ কৰিলে, আৰু দি গিন আলোমাবিলাৰুলৈ এৰুণ কৰা ফুৰি, এগ আপোনাবিলাৰ 'ৰ ফিতা খোৱাবোৱা কবিলৈ, ভাগ পচাবলৈ, আৰ অগত, পাপ ীকাৰ কৰি এণিপাত কলি। অতিশয় আনন্দ কৰিবলৈ আপোনা আপোনাশক যে, বানী, কালী, বনিয়া, মী, | বেৰিয়া, বানী, আৰু নানী, ইনি 48 . . . . .
