১; ২১২।] ৰাজাবলি। আহৰ পুতেকবিলাকক ডাঙৰ দীঘল কৰ] কক, আৰু তেওঁৰ পুৰোহিতবিলাকক বধ কৰিলে, লোকবিলাকলৈ এই ৰুশে লিখি পঠালে, বোলে, তেওঁৰ সম্বন্ধীয়া কাকে৷ অৱশিষ্ট নেখিলে। তোমালোকৰ এৰ পুতলিক তোমালোক। ১২ পাছে তেও উট প্ৰদান কৰি চমবিয়ালৈ যাত্ৰ লগত অনে, আৰ ৰথ, যোঙ্গালোৰ, গড়েৰ | কৰিলে। বাইত মেৰীয়াৰ মোম কটা ঘৰ, আৰু এখন গগৰ, আৰু অশত্ৰবোৰ তোমা-| ১৩ ওচৰ পালত, যিয়দাৰ ৰ অহমিয়াৰ কায়েক ৩ লো হাতত আছে; এই হেতুকে এই পৰ| বিলাকৰ লগত যে সাফল; তাতে তেওঁ তোমালোকৰ ওচৰ পোৱামাকে, তোমালোক। সুধিলে, তোমালোক কোনও সিবিলাকে ফলে, এৰ পকেবিলাকৰ মায়ত কোন জন উম। আমি অনিয়াৰ ভাই; আমি মাৰ আৰ আৰু সৰল, তা নিশ্চয় কৰি তাৰ পিতৃ| ৰাজমাও, মানবিলাকক মঙ্গলবাদ কৰিবলৈ সিংহাসনত তাক বউ; আৰ আপোন প্ৰভুৰ ১৪ আছি। তেতিয়া তেওঁ কলে, ইহঁতক জীয়াই ৪ বশৰ নিমিত্তে যুক্ত কৰা। কিন্তু সিবিলাকে অঙি ধৰা। তাতে লোকৰিলাকে সিবিলাকক জীয়াই শয় ভয় পাই কলে, দেখা, দুজন ৰাই তেওঁৰ। বমি, মোম কাযৰৰ পুখুৰি চৰ সিবিলাকক আগত থিয় হব নোৱাৰিলে; তেতে আমি কেনে অৰ্থাৎ বালিশ অনক বধ কৰিলে; তেও সি- কৈ বি বি পাৰিম। এই হেতুকে ঘৰগিটি। | বিলকিৰ কাকে৷ অৱশিষ্ট নেৰাখিলে। নগৰ অ্য, ব্যাবিলকি, আৰু আহাৰৰ পুতেক-১৫ পাছে তো তাৰ পা গৈ, আপোনাৰ সমূখ। বিলাক আৰ দীঘল ৰাবিলাকে যেলৈ এই লৈ অহা ৰেখবৰ পত্ৰ যিহোনাদবক লগ পাই খ কৈ পঠালে, বেলে, আমি আপোনাৰ দাস, | তেওঁক মঙ্গলবাদ কৰি কলে, তোমালৈ মোৰ মন আপনি আমাক যি যি কৰিব দিয়ে, আমি যেনে সৰল, তোমাৰ মনে। তেনে সৰল নে? সেই সকলোকে কৰিম, আমি কাকে বলা বিহোনদৰে উত্তৰ কৰি কলে, হয়, সৰল। যদি নেপাতে; আপোনাৰ দৃষ্টিত যি ভাল, আপুনি | হয়, তেন্তে মোক হাত দিয়া, তাতে তেও হাত ৮ তাকেই কৰো। তেতিয়া তেও সিবিলাকলৈ দিলত, যেৱে তেওঁক অপোন ৰথত তুলি ললে। তিীয়বাৰ পত্ৰ লিখিলে, বোলে, তোমালোকে| ১৬ তেওঁ আৰু কলে, মোৰ লগত আই; যিহোৱাৰু যদি মোৰ ফলীয়া হোৱা, আৰু মোৰ কথা শুনা, নিমিত্তে মোৰ যি উদ্যোগ, তাক দেখাবি। এই তেন্তে তোমালোকৰ প্ৰভুৰ পুতেক সেই মান্য| ১৭ ৰুপে সিবিলাকে তেওঁক ৰংত লৈ গল। পাছে • • বিলাৰ সুবোৰ লৈ, কাইলৈ ইমান পৰত | তেওঁ মৰিয়া পাই, চমৰিয়াত থকা আবিৰ মোৰ ওচৰলৈ যিজিলেলৈ আহিব। সেই সীমা অটাই অৱশিষ্ট লোকক বধ কৰিলে; স, জন ৰাজকোৱৰ আপোনাবিলাকক ভাৰ। এলিয়াৰ অগিত কোৱা যিহোৱাৰ বাক্য অনুসাৰে দীঘল কৰা নগৰৰ বড় লোকবিলাকৰ লগত | ১৮ তেওঁ সিহঁতক নিঃশেষে সংহাৰ কৰিলে। পাছে • থাকোতে, সেই বড় লোকৰিলাকে পখন পোৱা | যেৱে সকলো লোকক গোটাই কলে, আহাৰে যাত্ৰকে, সেই ৰায়কোৱৰবিলাক অৰ্থাৎ সত্তৰ বালক অলপ পূজা কৰিলে; কিন্তু যেহুৱে তেওঁক জনক বধ কৰি সিহঁতৰ ৰ পাতি ৰাইতেওঁৰ। ১৯ অধিককৈপকৰিব। এই হেতুকে বালৰ সকলো ওচৰলৈ যিজিয়েললৈ পঠাই দিলে। পাছে জবাদীবিলাকক,তেওঁৰ আটাইসেৱকবিলাকক, এজন প্ৰতে গৈ তেওঁক বাৰ্তা দিলে, বোলে, ৰাজ আৰু তেওঁৰ অটাই পুৰোহিতবিলাকক মোৰ কোৱাৰিলকিৰ য আনা হল; তাতে তেওঁ কলে, ওচৰলৈ মাতি আমি, কোনো নহাকৈ নেথাকোক; দুৱাৰ সোমোৱা ঠাইত দুদম কৰি, তাক রাতি কিয়নো বালির উদ্দেশে ময় মহাযজ করিব ১ পুৱালৈকে রাখা। পাছে রাতিপুৱা তেও বাহির লাগিৰ; যি কোনো নহাকৈ থাকিব, সি জীয়াই লৈ ওলাই আহি থিয় হৈ সকলো প্রয়া আগত | নেথাকি। কিন্তু যেৱে বলির সেৱকৰিলাকক কলে, তোমালোক ধার্মিক; দেখা, ময় অপোনা সংহার করিব, অশিয়েরে এনে দুল কৰিলে। এ অহিতে চাৰ কৰি তেওঁক বধ করিলে;]২• পীহেসেৱে আ করিলে, বেলে,তোমালোকে কিন্তু এই আইবিলাকক কোন বধ কৰিলে? বালর উদ্দেশে পর্ব নিরুপণ কা; তাতে নি- ১• রাতে তোমালোকে জানিব পী,যে,যিহোৱাই|২১ বিলাকে ঘোষণা কৰিলে। তেতিয়া যেৰে ইত্যা- আহা বশর অতি যি যি কৈছিল, সেই মেলৰ সৰুলো কালে মানুষ পঠালত, বাল্য বোর্য আর কোনোএল কথাও বিলে নেযাব; সকললা সেকবিলাক এনেকৈ আহিল,যে, নহাকৈ ফলে যিহোৱাই আপোন দাস এলিয়ার মুখে কোনো নেথাকিল। পাতে নিহত বা গত যি যি কৈছিল, সেইবোৰ তেওঁ যি কৰিলে।| কামাল,লর গৃহযুর পর সিমুলৈকে ভরি ১) পীয়ে যেৰে যিয়িলত ধর আহবর বংশৰ| পড়িল। আৰু তে কাপড়উড়ালী কলে, বলর আটাই অবশিষ্ট লোক, অর্থাৎ কোর আই| সকলো সেক্য নিমিয়ে কাপড় উলিয়াই আনা; এখান লোকবিলাকক, তেওঁৰ এণয় কৰিলা- . তাতে সি সিহঁতৰ নিমিত্তে কাপড় উলিয়াই 378
