১২; ৩১-১৩; ২০।] মূলে। বল্য মণি আছিল; তা দায়দৰ সুৰত দিয়া গল; তেতিয়া সি ই আহিল। পাছে মৰে হল। তেওঁ সেই নগৰৰ পৰ অতিশয় অবিক। আটাৰি লৈ খচি, তাৰ আগতে পিঠা বনাই ৩১ ) উলিয়াই আনিলে। পায়ে দায়দে তাৰ। তাও দিলে। আৰ তাৱাই সৈতে লৈ গৈ, তাৰ তিত থকা লোকবিলাকক বাহিৰলৈ আনি আগত মলি দিলে; কিন্তু সি খাবলৈ,অতি কতৰ তলত, আৰু লোহাৰ মৈ ও কুঠাৰ হল; আৰু অস্নোনে কলে, মোৰ ওচৰৰ পৰ তলত দিলে, আৰ তাৰ পাগশালিৰ মাৰেটি। মাহিবোৰ বালিযাব লাগে; তাতে আটাই আযোৱা কালে। তে আলোৰ সন্তান-] • বোৰ তাৰ, এৰ পৰ বাৰিলৈ গল। তেতিৰ বিলাকৰ আটাই নগৰ এই ৰুপে কৰিলে। অয়োনে তাৰ কলে, মা, তোমাৰ হাতে পাছে দামুদ আৰু তেওঁৰ সকলো লোক ঘি| কোন কবিৰ নিমিত্তে খোৱাৰ ভিতৰ খোটা- চালেমলৈ উভটি আহিল। লিলৈ অনা; তাতে তামৰে আপনি কা সেই পিঠা লৈ ভিতৰ খোটালিলৈ আপোনাৰ ককাই অম্নোনে কল বিলগীয়া কাৰ্য। অচালোনে ১১ অমেনিৰ ওলৈ গল। পাছে তাই তাক - তাৰু ৰং কৰি পলাই যোবা। | বৰ নিমিত্তে তাৰ চৰল তাৰু নিলত, অয়োনে তাৰ পাছেএইৰুপ ঘটনা হল, যে, দায়দৰ। তাই ধৰি কলে, ৫ে মোৰ অনী, আই, মোৰ
- পূৰ অচালোমৰ তামৰ নামেৰে এজনী| ১২ লগত শয়ন কৰ। তাতে তাই উৰ দিলে,
সুৱনী অমীয়েক আছিল। আৰ দায়দৰ পুতেক | নহয় নহয়, মোৰ ককাই মোক বলাকাৰ নক ২ অম্নোন তাইলৈ কামাসক্ত হল; আৰু মনতে। | বি; কিয়নো ইত্ৰায়েলৰ মাত এনে কৰ্ম ত্যা এনে দুঃখ পালে, যে, সি আপোন লীয়েক ১০ অযুত; তুমি এনে যুৰ্থৰ কৰ্ম কৰি। যন্ত তাম নিমিৰে নৰীয়া পড়িল; কিয়নো ভাই। কলৈ গৈ মোৰ লাজ চাকিম? আৰু তুমিও ইলা- কৃ• আলি, আৰু এম্বেনে তাইলৈ কিব য়েলৰ মাঝত এন খৰ নিচিনা হব। এই কৰিবলৈ দুঃসাধ্য বুলি ভাবিলে। ফি দাদৰ হেতুকে এতিয়া ময় নয় কৰো, তুমি কাৰ কয়েক মিয়াৰ পুতেক যৌনদিৰ নামেৰে আগত জনোবা; কিনো তেওঁ মোক তোমালৈ অৱোনৰ এজন ব্যৱক আছিল, আৰ যোনাদব। ১৫ দিবলৈ অসমত নহব। কিন্তু অনেলে তাৰ বড় চতৰ আছিল। সি অথেনিক সুধিলে, বে| কথা শুনিবলৈ অসমত হৈ, নিজে তাইতকৈলী বাপত্ৰ, তুমি দিনে দিনে এনেকৈ পাই গৈ| হোৱা হেতুকে, সি তাইক বলেৰে ধৰি তাইৰ কিয়। তাক মোক নোকোৱা নে। তাতে অম্নোনে | ১৫ লগত শয়ন কৰিলে। পাছে অয়োমে তাইক কলে, মোৰ ককাইআলোমৰ ভনীয়েক তাম | অতিশয় ঘিণ কৰিব ধৰিলে; কিয়নো সি যি পৰি লৈ প্ৰেমাসক্ত আ। তেতিয়া যোনাদবে তাক মাণে তাইলৈ কামাসক্ত আছিল, তকৈ অধিক কলে, তুমি আপনাৰ খাটৰ ওপৰত শুই | পৰিমাণে সি তাইক ঘিণ কৰিব ধৰিলে। এই নীয়াৰ ভাও ধৰা; পাছে তোমাৰ পিতৃয়ে ১০ হেতুকে অমোনে তাইক কলে, উঠি গুচি যা। তাতে তোমাক চাবলৈ আহিলে, তেওঁক কব, অনু তাই তাক কলে, এনে নকৰিব; কিয়নো তুমি এ কৰি মোৰ নী মৰক মোৰ ওচৰলৈ মোলৈ কৰা প্ৰথম দোষকৈ, মোক বাহিৰ কৰি আহিবলৈ আয় কৰোক, তাই মোক আহাৰ উলিয়াইখো অধিক বেয়। কিন্তু অম্নোনে তাৰ দিওক, আৰু ময় দেখি যেন তাৰ হাতে জিম | ১০ কথা শুনিবলৈ অমায়ি হৈ, আপোনাৰ পৰিচৰ্যা কৰে, এই নিমিত্তে মোৰ অগিতে তাক যুত কৰা দাসক মাতি কলে, এইক মোৰ ওচৰ পৰ ৩ কৰে। পায়ে অন্ধেনে নৰীয়াৰ ও বরি| উলিয়াইদে, আৰু তাইৰ পাছত দুৱার ভাং দে। পড়ি থাকিল; তাতে রাই ভকি চাবলৈ| ১৮ সেই কনার গতি দীঘল আনির মা আছিল, আলিত, অন্ধনে বুক কলে, মা বিনয় করে, | কিয়নো বিয় নিদিয়া রাজকুমারীবিলাকে সেই যোৰ নী তামাক আহিবলৈ দিক, ময় তাই| প মামা পিন্ধে। পাছে তার দলে তাই হাতে গোন করিবার নিমিত্তে তাই মোর | বাহির করি দি তাইৰ পাছত দুৱাৰ গং দিলে। ও আখতে দুটামান পিঠা যুত করোক। তেতিয়া তেতিয়া তামরে আপোনার সুরত হাই ললে, দরদে তামৰ যৱলৈ মানুহ পঠাই কলে, আৰু আপোনাৰ গাত থকা সেই দীঘল আন্তি- বোলে, এতিয়া তুমি আপোনিকাইঅম্বোনির ঘর-1 নর মা ফালি সুরতহতি দি চিয়নিকান্দিকান্দি | লৈ গৈ, তার নিমিত্তে আর মৃত করি দিয়। এটি আহিল। তার পাতের কয়েক আৰু ৮ তাতে তার অপিনি ককাই অমোনর ঘরলৈ চালোম তাইক সুধিলে, তোমার কাই অয়েন তোমাৰ লগত আছিল নে কি। কিন্তু এতিম ৫ •াতে পৰে শৰ্ণ না অবিবাহিতা তী মোর মী, মনে মনে থাকা, লি তোমার কাই; এই বাতি বড়কে দুখ নকৰিবা। তেতিয়ার 31
