১১; ৯-১; ৫।] ২টমূলে। বলৈ নামি গৈ আপোনাৰ পৰি যোৱা; তাতে | শিলৰ ওপৰৰ চল তেওঁৰ ওপৰতপেলোৱাত, তে কৰিয়া তাৰ ঘৰৰ পৰ ওলাই গল, আৰ ৰজাৰ তেৰোত মাৰিল নে? তোমালোকে গড়ৰ ইমান ১চৰ পৰ তেওৰ পাছত টে গল। কিন্তু ভৰি ওৰলৈ কিয় গৈছিল। তেতিয়া তুমি কব, : মই আপেনি এৰ দালবিলাকে সৈতে ৰা| আপোনাৰ দাম দ্বিতীয় ভৰিয়াও মৰিল। পা গৃহ দুৱাৰমুখত খাই থাকিল, আপোন | সেই ভূত গৈ দায়দৰ (ৰিত উপস্থিত হৈ, ১০ বলে মগল। পাছে ভয় অপোন যলৈ। | যোৱাবে কৈ পঠোৱা সকলো কথা দায়ূদয় আগত নোযোৱা কথা দায়দৰ আগত মানুহবোৰে জনা-[২৩ জনালে। সেই সূতে দায়দক কলে, সেইলোক- লত, দাৰুল ভাঙ্গিয়া কলে, তুমি যাত্ৰাৰ পৰ। বিলাক আমাৰ বিয়ে প্ৰবল ৰৈ পথাৰলৈ অ নাই নে? তেন্তে আপোন ঘৰলৈ কিয়।। আমাৰ ওলৈকে ওলাই আহিছিল। তেতিয়া ১১ নমলা। তাতে উঠিয়াই দায়দক কলে, চলে , | আমি দুৱাৰমুখলৈকে সিহঁতৰ পাছ পা ইস্ৰায়েল, আৰু যিয়দা পলাত' বাস কৰি আছে;T২৪ খেদি যোৱাত, কাভিয়ভীবাৰে গড়ৰ ওপৰ আৰ মোৰ গ্ৰহ যোৱাৰ, আৰু মোৰ প্ৰভুৰ দাস। পৰা আপোনাৰ দাসবিলাকলৈ কড়ি মাৰিলে; বিলাক হাউনি পাতি মুকলিত আছে; তেতে। তাতে হাজাৰ কেবিলাক দাল মৰিল, যা জানেন তোজন পান কৰিবলৈ আৰু পিতাৰ আৰু আপোনাৰ দাম দ্বিতীয় উৰিয়াও মৰিল। লগত শয়ন কৰিবলৈ আপোন ঘৰলৈ যাব | তেতিয়া দায়ূদে সেই দৃক কলে, তুমি পাৰে। আপোনাৰ জীৱনৰ আৰ আপনাৰ। লৈ যোৱাবক এই ৰূপে কব, ইয়াত তুমি নীয় এপৰ শপথ, ময় এনে কৰ্ম নকৰিম। | অসন্তোষ কৰিব, কিয়নো তৰেৱালে যেনেকৈ ১ তেতিয়া দায়দে ভয়াক বলে, তুমি খালিও এনক, তেনেকৈ আন এনকো মাস কৰে; তুমি ইয়াতে থাকা, কাইল ময় তোমাক বিদায় নগৰৰ বিৰুদ্ধে আৰু ঘোৰ বৃদ্ধ কৰি তাক উচ্ছ কৰিম। তাতে উৰিয়াই সেই দিনা আৰু তাৰ | ২৪ৰ। এই ৰূপে তেও আশ্বাস দিবা। পাছে ১৩ পাহদিনও বিচালেমত থাকিল। আৰু দাযুদে উৰিয়াৰ তিতাই আপোন গিৰিয়েক ৰিয়াৰ চেক নিমন্ত্ৰণ কৰি আপোলাৰ সাক্ষাতে কোন মৃত্যুসংবাদ পাই গিৰিয়েকৰ নিমিত্তে বিলাপ পান কৰা তেওক মতোৱাল কৰিলে; তথাপি | কৰিলে। পাছে শোকৰ দিন শেষ লত, দাযুদে তেও সা কালত আপনি প্ৰভুৰ দালবিলাকৰ মানু পঠাই তাইক আপোনাৰ ঘৰলৈ অনালে; লগত আপোন শয্যাত ববলৈ বহিৰলৈ গল, তাতে তাই তেওঁৰ তিতা হৈ, তেওঁলৈ এটা পুৰ ১০ আপোন ঘৰলৈ নামি নগল। পাৰোতিপুৱা | এল কৰিলে; কিন্তু দাজে কৰা সেই কৰ্মত দায়দে এখন পত্ৰ লিখিৰিয়ৰ হাতত যোৱাবৰ বিহোৱা অসন্তোষ পালে। ১৫ দিলে পঠালে। পানত তেও ইয়াকে লিখি * পাৰযিহোৱাই দায়দৰ ওচৰলৈ নানক খিল, বেলে, তোমালোকে এইৰিয়াকান | পঠালে। তেও দায়দৰ চলৈ আহি তেওঁক সন্তখত ৰাখিবা, আৰ আঘাত পাই মৰিবৰ কলে, এখন নগৰত দম মানুহ আছিল, এখন নিমিত্তে তোমালোক ইয়ার পাছর পর কি। ধনৱান আৰু এজন দরি। সেই ধনৱান মর ১০। পাছে, যোৱাবে নগৰ অৱরোধ করাকালত, ৩ গরু মের আদিৰ বহং জাক আছিল; কিন্তু সেই যি কোনো ঠাইত সাংয়াল লোক আছে বুলি দরি নয় এজনী সরু চেউরী মের পোৱালির ১৭ গৰিছিল, সেই ঠাইতে ভরিয়া বলে। পাছে বাহিৰে আৰু একোৱেই নাছিল; সি তাইক নগৰত থকা লোকবিলাকে বাহির ওলাই যোৱাবর। চিনি লৈ পৰিছিল; সেই মের পোৱালি লগত যুকরিলত, লোকবিলাকর মার, অর্থাৎ তার আর তার লয়া ছোৱালীৰ লগত থাকি সদর দসিবিলাক আর কেইবা জনন পতি তার হৈছিল; তাই তার খোৱা বকে খায়, ল, বিশেষকৈ সেই ৰিতীয় উরির অরা। তার পাতে পান করে, তার বুকতে শোৱে, ১৮ পড়িল। পাছে যোৱাৰে দূত পঠাই সেইর আর তাই তার এনী জীয়েকৰ নিচিনা আছিল। ১৯সকলো বিবরণ দায়দক নালে; তেও দৃক। পাছে সেই ধনৱান অমর ঘরলে এন হক | আর দি কৈছিল, বেলে, তুমি বলার আগত আহিলত, সি আপোনাৰ ঘৰলৈ অহা সেই •রর আটা বার্তা কৈ চোরার পটে যদি পধিকর নিমিত্তে রাখিবলৈ, আপোনার গরু বই খং উঠি তোমায়, তোমালোকে যুক্ত মের আর অকর পর একো আনিবলৈ মন কীতে নগরর গড় ইমান ওচৰ চাপি ি নকরি, দরিয় অনর যের পোৱালিটাকে লৈ গৈলা দিতে গত পর পর কাড় আপোনাৰ ওচৰলৈ অহা মানুহটোৰ নিমিত্তে মাৰিব বুলি তোমালোকে নেছিলা নেরোিল। তাতে দায়ূদে সেমানুহ ( অতি ১ বিবেচত অধীমেলক ফোনে মারি যু হৈ মাখনক কলে, যিহোৱাৰ জীৱনৰ ছিল। এবী তিতাই গঙর ওপরর পর যাত| শপথ, বি মানুহে সেই কাম করিল, লি 315
