১মূল। হাজাৰ ছাগলী আছিল; সেই মানুহলিত। » খোজ নিলে। কি সেই লোকবিলাক আপনাৰ মেয়েৰ নোম কাত আছিল। | গলে আছিল; যেতিয়া বিপত • সেই মানুষটাৰ নাম মাল, আৰু তাৰ গল্প আছিলো, বিমান বিন নিৰুে লৈ
- মাম আগল; সেই নিয়া সৰি আসুনী, আছিলো, লিমা লিলকে আমাৰ গাৰ
কিন্তু যাহা কানমলা আৰু দু; নি। হো নাছিল, আৰো বেৰোয়া নাছিল। । কালেৰ বংশ আছিল। পাছাবলে আলো| আমি যেলৈকে সিবিলাকৰ ওচৰত থাকি মা মেয়বোৰ মোৰ ফাছে, পায়ুদে কে | যে খিনি, তেজিলৈকে লিলিক ৰে অৰণ্যৰ যাবত বনি দ ন কোক পঠাই| কিয়ে আমাৰ চাচালে গণ বৈ | সিহঁতক কতে, হোশালোকে কমিন উট। ১০ আছিল। তেকে, এটি নাবল ওচৰলৈ গৈ, মোৰ মাম কৈ তেওক দল তাক আমি বিয়ে কৰ চাক; মিলে • বা কৰিল, আৰু কুশলে থকা সেই মাস এই| আমাৰ এ আ তে আটাই বংল্য বিয়ে কথা কলা, আপোনাৰ মল, আপোনা যৰ অমল rি॥ হৈছে; কয় কে কে মল, আৰু আপোনাৰ সকলোৰে মল ওক।] Fন, যে, কে কোনো কখৰুে কয় পৰ • ময় অনিলে, আপোনাৰ এই ঠাইত নোম। ১৮ বোয়। তাৰোগলে লালকৈপি, কটা হৈছে; এতিয়া নিবেদন এট, আপামাৰ | দুমোনা , পাচাটা যুক্ত কৰা যে, মেয়ালিকি আমাৰ লগত থাকেতে, আমি পা চেৰ শস্য, এশ খোপা কাল - লিবিলাকৰ অপকাৰ কৱা নাছিলো; আৰ | , আৰ দশ দামি ম ল যায় সিবিলাক যেতিয়ালৈকে কৰ্মিলত আলি,/১৯ পাত্তা দিলে। আৰু তেওঁ আপোনাৰ দাম তেতিয়ালৈকে সিবিলাকৰ একো হেৰোৱা মহিল।] বিলাক কত, তত আয় হৈ হল, কে, এম ৮ আলোনায় কোবিলাকক সোধোক, সিলিকে| ত পাছে পাছে গৈ; কিন্তু কে এই আপোনাক কৰ; এই হেতুকে এই কাবিলাক আলোৰ শিৰিক দল আগত মলে। আপোনাৰ দৃতি অনুপ্ৰাপ্ত হওক, কিমো |• পান যে গাধা পৰ্বত, মাকেমি আমি যা বিনতে আফি; আমি বিষয়। | দেখা পৰ বোঝা বাদি মামি গৈলি, কৰি, আপোনাৰ দলবিলাকক, অ' অপো | এনেতে দেখা, দযু আৰু তেওঃ লোকবিলাক নাৰ পৰ দায়দক অপোনাৰ শক্তি অনুসাৰে। বখদি মামি আব; তাতে তেওঁ নিবিলাক কিছু দান কৰোক। পায়ে পয়দৰ ভেকালিকলগ পালে। আগৈয়ে কৰ কৈছিলে, বেলে, গৈ, ময়দা নাম কৰি নলক সেই আটাই | আৰ একা তাৰ কাব্যেৰ ময় বৃথাই এনেকৈ • কথা কৈ মনে মনে শাকিল। পা নাবলে উৰ। যা r, যে, তা সকলো মা কৰি মামুদ দবিলাকক কলে, দয় কেন? • একো কোল;সিউপকাৰ লতি মোলৈ আৰু বিচৰ পতেক বা কোন অনিকালি২২ অপকাৰিলে। মা যদি তাৰ পৰিলা আপোন পাকাৰ পৰ তাগি অ মেক। আৰ এই নাকে বলিলোলৈকে ৰণি ১১ আছে; তেন্তে ময় আপোন পিঠা আৰু পানা, খ, তে ৰ দায়ু শুক্ৰবোৰল আৰু মোৰ মেয়ৰ নে'মকটীয়বিলাক নিমিত্তেএক এ তাছকৈ অধিক দণ্ড কি। পানে ময় মৰা পশৰ মলৈ জানো বা অচিনা। এগলে চা দেখাৰাৰে গথৰ পা নেই ১২ মাহাবাৰক মিম। তাতে দায়দ্য ভেকাবিলাকেনামি, দায় আগত মালৈ মুখ কৰি পড়ি | মুখ ধুৰাই আপোন বাটটি গুচি আহিল, আণিপাত কলে। আৰু তেওঁৰ ভৰিত পাৰি তেওঁৰ লৈ উলটি আমি সেই সকলো কথা | কল, হে মোঃ এ, যে ণত, যে ৩ ওক কলে। তেতিয়া দায়দে আপোনাৰ লোক | প্যাতেই এ অপৰ পোক; অ ম্য বিলাক লে, তিনে ওৰেবাল বা; বিনয় কৰ,আপানাৰ যেটক আগেৰ মত তাতে সিহঁত প্ৰতিক্ষন আপোষ আপোন | কণা কৰলৈ অমতি দিক, অৰু আপোনাৰ তৰোৱাল বালি, আৰু যুদেও আপেল ২০ বেৰ কথা শোক। নয় বিনয় কৰে, মোৰ ৰোল সখিলে; পাছে দায়ূদ লগত প্ৰায় | এৰ সেই মানুহ নাবল কমন চাৰি শ লোক গল, আৰু সামী শাখিবৰ মেৰি; কিনা তাৰ নাম বেশে নিয়ে; ১০ নিমিত্ত দশ লোক থাকিল। ইয়াৰ ভিতৰতে তাৰ নাম মাল ধে, আ ম ত্য দাসবিলাকৰ এটাই নাহলৰ ভাষা অবাগলফ অত আছে। মিম এৰ পাশেই ফলে, দেখা, সাদে আমাৰ এক মঙ্গলবাদ | তেবিলাক আপোনা এই লন্ত বা | কৰিবলৈ অৰণ্যৰ পৰ। দুহবিলাকক পঠfল;1২৬ নালি। এ সেতুৰুে এন ই , তাতে আমাৰ এৰ কাকৈ সিবিলাকা ৱিা লোশন ৪
