তোঙ্গন-ভীমৰ নিচিনা। কপনি– কল গছৰ পাত যেন। কবিতাত কোনো বস্থা বৰ্ণাব লাগিলে তাৰ লগৰীয়াযিবোৰ গুণ আছে, তাবে। কথা কব লাগে। যদি কবিয়ে সেইবোৰ গুণৰ বিষয় একো উল্লেখ নকবে, তেও পঢ়োতাই বুলি লোৱা উচিত। কোন বস্তুৰ লগত কি কি গুণ সদাই বুজা যায়, তাব টুটামান ইয়াতে দিয়া গল। খাধু—মী তল, যুদ্ধ, খুগন্ধী। পানী-শীতল, fনৰ্ধল, আবদী। চুপি—চিক্মিকীয়া, কলাদীঘল। পুপ স্বী—তাত পছম Zন আক ব্ৰাহ থাকে। নিশাচ-গদী। বননি~ণ ল থাকে। প— } বা হা, ভোমোৰা লাগি থাকে, বতাহত লবে। পগ ৪২াল-—এই কালত গছে ন ধাত ধবে, {ল ফুলে, আক কুলিয়ে মাতে। পেন—পূৰ্ণিমাৰ বা প্ৰতি পদৰ, আকাশ মেঘালি বা নিৰ্ম্মল। পথাৰ সাধাৰণ লক্ষণৰ বিষয় আমাৰ আলোচনা ওৰ পৰিল। ওপৰত। থিবোৰ নিয়ম দিয়া হল, তাৰ পৰা পদ্য লিখোতাৰ আৰু পঢ়োতাৰ যে অনেক সুবিধা হব, তাও আমাৰ মুঠেই সহে নাই। ইগাৰ ভিতৰত হুই চাইটা ধেতে কবি নোৱাৰা কথা ও সব পাৰে, কিন্তু গদ্য পডে'তে সেইবোৰ। fং নই নিলে সংশে ন * ম পে'{ ব।
