২৪৬ শ্ৰীৰদেৱ আৰু মাধৱদে লগে যাবলৈ ওলাল। তেওঁলোকৰ লগত এই কেইজন গৈছিল-জগন্নাথ চৰণ, যদুমণি, লো-গুট-লামোদৰ, মাধৱচৰণ, লোভদ্ৰ। অনুক্ৰমে তেওঁলোক কাঠনি নামে ঠাই পালত কেশৱচ আতাই বনমালী কটকীক কৈ নাও ৰখাই বামলৈ উঠি গৈ বৰবি আতাৰে সৈতে সাক্ষাৎ কৰি, শলখৰ এজনে তেওঁলৈ দিয়া যোণ এতো তেওঁক দি আহি নাও পালেহি। কেশৱ আতা বামলৈ উঠি যোৱা সময়ত পদ্ম আতাৰ টোপনি আহি শুই আছিল। কেশৱচৰণ আতা বৰবি আতাৰ পাৰপৰা উভতি আহি নাৱত উঠিলত, পদ্ম আতাই তেওঁক কিয় লগত নিনিলে বুলি কেশৱচৰণ আতাক শুধিলত, কেশৱচৰণ আতাই কলে “আগেয়ে গুৰি চাই আহা, তাৰ পিছত আগ চাব।” এই বুলি নাও নেলি তেওঁ লোক ভটীয়াই গল। চৌকি এৰাই গৈ কিছুদিনৰ মূৰত তেওঁলোকে চৌখুটি যাট পাই তাতে নাও ৰাখিলে। ভাটকুচি আতাই জগন্নাথচৰণক লগত লৈ উঠি গৈ মাধৱদেৱৰ ওচৰ পাই চৰণত পৰি প্ৰণাম কৰিলে। মাধৱদেৱে আতাক কলে উজানলৈ চাওঁতে চাওঁতে গল বেকা হল; তথাপি তুমি নহা দেখি, আইইৰ প্ৰাৰ্থনাত বেহাৰলৈ গুচি আহিলো। তোমাৰ উভতি আহোঁতে বহুদিন হল। এইটি তোমাৰ লগত কোন আহিছে?” আতাই কলে “এইটি পুৰুষজনৰ ভাগিন।” মাধৱদেৱে বোলে এওঁৰ ছাগুটি নাম নে কি নাম কোৱাচোন? সেই পুৰুজন আহিছু নে?" আতাই উত্তৰ দিলে “এওঁৰ নাম জগন্নাথচৰণ। সেই পুৰুজন আহিছে, তেওঁ মহা গুণধাম।” গুনে কলে “আমি উজানত থাকোঁতে, মানুহৰ নাম মাই, যাৰ, এইবোৰ উল্লেখ কৰি দিয়া হৈছিল। এতি অত জগন্নাথ আদি ঈশ্বৰৰ নাম প্ৰকাশ হৈছে, কি উত্তম কথা। এওঁলোকৰ পিতৃ মাতৃৰ কি পৰ ভাগ্য চোৰ, তেওঁলোকে উঠাতে জগন্না, বহোঁতে জগন্নাথ, সকলে সতে ৰাৰবাৰ মুৰ নাম উচা কৰিবলৈ পায়।” তেওঁ এই বুলি চৰণক ভাটচি আতাৰে সৈতে থাকিবৰ দিহা কৰাই দিয়ালে। পিছদিনা হৰিকীৰ্তনৰ প্ৰসাদ দেউৰিজনে বাটি দিতে জগন্নাথচণকে এপাত দিলে। জগন্নাথচৰণে মোমায়েকৰ নিমিত্তেও এপাত 'প্ৰসাদ খুজিলত দেউৰিয়ে প্ৰসাদ কোচত দিব খুজিলত, জগন্নাথচৰণে পাত এখনিত সেই প্ৰসা দিবলৈ দেউৰিক কলে। মাধৱদেৱে শুনি সন্তোষ .
