এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৩৩
দ্বিতীয় সর্গ
আদৰৰ ধন তই স্বৰ্ণ লঙ্কাধামে;
কুমলী নুমলী ভগ্নী সবাৰো স্নেহৰ;
তোৰ ই দুৰ্দ্দশা! কৰ্ণ নাসিকা ছেদন!
আকুল পৰাণ মোৰ; ক মোক ভগিনি!
টুটিল আয়ুস কাৰ অবনী মণ্ডলে।”
পড়িলা হনূষাঙ্গনা কান্দি হুমহুমি
খৰ দূষণৰ পদে; শোকৰ আবেগ।
খৰৰ সস্নেহ বাক্যে বাঢ়িল বালাৰ;
নুফুটে বচন মুখে। ধৰাতল থাকি,
তুলিলা দুভায়ে ধৰি ভগ্নীক আদৰে।
“কি আশ্চৰ্য্য ৰক্ষোমণি!” বুলিলা দূষণ,
নিহাৰি ভ্ৰাতৃৰ মুখ, “কি আশ্চৰ্য্য দাদা!
কোন নৰাধম ধৰি কিৰূপ সাহস,
দিলে ৰক্ষকুলে খোট? অবোধ ভূতলে
কোন হেন, দিলে হান্ বিষধৰ দলে।
মাতিয়া মৰণ নিজ? নাভাবিলে সিটো
পড়ি নিশাচৰ হাতে যাব যমপুৰে?
নডৰিলে আমি দোহে দণ্ডক অধিপ?
নশঙ্কিলে সুৰ-শঙ্কা লঙ্কেশ্বৰ শূৰে?”
হনূষাঙ্গনা—ৰাক্ষস-অঙ্গনা, ৰাক্ষসী।
নশঙ্কিলে—শঙ্কা নকৰিলে, ভয় নকৰিলে।
৩
