এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
২১
প্ৰথম সৰ্গ
বৰিলে কিঙ্কৰ-বৰ তুমি, বৰাননি!
দাসপত্নী দাসী হুয়া সীতাৰ সতত,
কিমতে বঞ্চিবা কাল, আজ্ঞা অনুপালি,
অনুপমে? অতুলন তব ৰূপ ৰাশি
ভূতলে; সুন্দৰীদল-দৰ্পহৰা তুমি
সুচাৰু ৰমণী-ধন্যা; হেন কমলিনী
কিমতে হুইবা কোৱা কুমুদী-কিঙ্কৰী?
কি ছাৰ জানকী? তুমি ৰূপে শ্ৰেষ্ঠতৰা;
ৰঘুৰাজে ভজি শ্ৰেষ্ঠা ৰাজ্ঞী অযোধ্যাৰ
হোৱা, বালা! দাসে ভজি কিয় হবা দাসী?”
উৰ্ম্মিলা-বান্ধব যদি কহিলা ইমতে,
নুবুজিয়া উপহাস অগিৰ-অঙ্গনা
উলটি আসিলা সীতা-বল্লভ নিকটে;
বিনয়ে কৰিলা উক্তি, “তবানুজ বাকে
আসিলোঁ হে গুণমণি আতুৰা অবলা
পুনশ্চ শ্ৰীপদ পাশে; পদছায়া দিয়া
শীতলা তাপিত প্ৰাণ। নকৰা বঞ্চনা;
কৰা বাঞ্ছা পূৰ্ণ মোৰ, বালা-বাঞ্ছা তৰু!”
বৰাননি—শ্ৰেষ্ঠমুখী, সুমুখী।
সুন্দৰীদল-দৰ্পহৰা-যাৰ ৰূপ দেখিলে সুন্দৰী বিলাকৰ দৰ্প যায়।
উৰ্ম্মিলা-বান্ধব-উৰ্ম্মিলাৰ পতি, অৰ্থাৎ লক্ষ্মণ।
অগিৰ-ৰাক্ষস।
