এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৮১
সপ্তম সৰ্গ
কিন্তু কি শকতি? মৃগী পাৰে কি এৰাব
কেশৰী কবল থাকি? কহিলা ৰাবণ,
“পাইবা কৰত কষ্ট; কৰি টনাটনি
নোৱাৰা এৰাব কভু। শুনা সুবদনি
পৰিচয় মম; নোহোঁ যি দেখিছা মোক,
—সামান্য তপস্বী—; মাত্ৰ ছদ্মবেশ ইটো।
লঙ্কাৰ ঈশ্বৰ আমি, ৰাক্ষসৰ নাথ,
যাৰ ভয়ে দেবকুল আকুল সতত
খাটে লঙ্কাপুৰে; দেখা ধৰোঁ নিজৰূপ।”
এত কহি নিজৰূপ ৰক্ষ প্ৰকাশিলা।
—নীলবৰ্ণ ভীমকায়; ৰাজ আভৰণ
শৰীৰে; দ্বিপঞ্চ মুণ্ড, দুই দশ কৰ;
বিংশতি লোচন যেন বিংশতি নক্ষত্ৰ
কৰে টল টল—। সীতা দেখি মহাকায়
ভয়ত বিহ্বলা হুয়া মুদিলা নয়ন,
উত্তৰিলা আৰ্ত্তস্বৰে, “এৰি দে ৰাক্ষস,
নিৰ্দ্দোষী অবলা নাৰী কৰিছোঁ মিনতি;
নহলে পাইবি শান্তি মম নাথ হাতে।”
আসিলে বাঘবদ্বয় বন হন্তে ঘুৰি,
ঘটিব বিপদ ভাবি নিকষা তনয়,
তুলা তুল্যা লঘু সীতা তুলিলা তুৰন্তে
কবল—গ্ৰাস
