এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৭৮
সীতাহৰণ-কাব্য
লঙ্কেশ, মহেশ যথা মোহিনীৰ ৰূপে।
শূৰ্পনখা যেহিৰূপ সীতা সুন্দৰীৰ।
দিছিলা বৰ্ণনা পূৰ্বে, সত্য সি বৰ্ণনা
অক্ষৰে অক্ষৰে, বীৰ ভাবিলা অন্তৰে।
সম্ভাষিলা ৰক্ষ পাছে, “হে চাৰু বদনি!
কোন তুমি? কোথা হন্তে আসিলা ইস্থানে?
দেবী কি মানবী? এই সুঘোৰ কাননে
ভীষণ ৰাক্ষস পূৰ্ণ, কি কাৰ্য্যে বসতি?”
শুনি ছদ্মবেশী বাণী, তপস্বীৰ জ্ঞানে,
মধুৰ ভাষিণী মৃদু মধুৰ বচনে
মধুৰিলা কৰ্ণ তাৰ, “পৰিচয় মোৰ
শুনা তপোধন! আমি জনক দুহিতা,
সীতা নাম। সূৰ্য্যবংশী অযোধ্যা নৃপতি
দশৰথ; ৰামচন্দ্ৰ তেওঁৰ তনয়
পতি মোৰ, আসিয়াছে পিতৃ সত্য হেতু
কাননে; আসিছোঁ আমি স্বামীৰ সংহতি।
পাইব পাৰোঁ কি প্ৰভু তব পৰিচয়
ই দাসী?” হনূষপতি হৰিষ আননে
কহিলা, “অবশ্যে; কিন্তু পূৰ্ণ পৰিচয়
পাবা শেষে; কহোঁ এবে সম্প্ৰতি সঙ্ক্ষেপে
শুনা সুহাসিনি, আমি কুবেৰৰ ভাই;
এৰিছোঁ সংসাৰ মায়া; থাকোঁ এই বনে
