এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৭৬
সীতাহৰণ
ভ্ৰমিছোঁ সতত সঙ্গে বিজন কাননে,
ইহেন লক্ষ্মণ প্ৰতি তব কটুবাণী?
জননী স্থানীয়া তুমি, পূজনীয়া মোৰ;
দাস আমি, কি কহিবোঁ? তোমাৰ বচনে
অবাচ্য, জননি, মোৰ জ্বলিছে অন্তৰ।”
“কি কাম, লক্ষ্মণ, তব,” কহিলা বৈদেহী,
“হুয়া পৰদাস? বনে ভক্ষি ফলমূল,
কি কাম কৰিবে কষ্ট? অযোধ্যা নগৰী
যোৱা ফিৰি; ভৰত শত্ৰুঘ্ন দুই সহ
ভুঞ্জা ৰাজ্য-সুখ সুখে; কৰা সন্তোষিত
ঊৰ্ম্মিলাৰ মন। সীতা, ঊৰ্ম্মিলা-ৰমণ,
নাহি চায় তব ন্যায় সহায় কাননে।”
“দুঃখিত অন্তৰে শূৰ-শিখৰ লক্ষ্মণ
উত্তৰিলা, “আৰু সতি দুৰক্ষৰ বাণী
নুবুলিবা; যাওঁ আমি তবাদেশ পালি
অগ্ৰজ উদ্দেশে। কিন্তু ভবিষ্য গৰভে
নাজানোঁ কি আছে আজি। নাহি দোষ মোৰ;
যাওঁ প্ৰভু-আজ্ঞা লঙ্ঘি তোমাৰ আদেশে।”
এতেক কহিয়া বীৰ গৃহ চতুৰ্দ্দিশে
শৰাগ্ৰে অঙ্কিলা ৰেখা; কহিলা সীতাক,
“শৰাগ্ৰে ৰেখিলোঁ গৃহ; শত্ৰু সাধ্য নাই
প্ৰবেশে ভিতৰে। দেবি গৃহৰ বাৰ্হি
