এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৬৫
সপ্তম সৰ্গ
নাচাহোঁ জানকী; পৰ ৰমণী হৰণে।
নাহি কাম; চলি যাওঁ ঘূৰি লঙ্কাপুৰে।”
দৰশিলা আশা দেবী উপজিছে ভয়
ৰক্ষৰ; মুহূৰ্ত্তে পৰিবৰ্ত্তন ঘটিছে;
জানকী হৰণ-ইচ্ছা দীপ্ত দীপ-শিখা
নিৰ্ব্বাপিত প্ৰায়। দেবী উদ্ৰেকিলা আশা
ৰক্ষোমনে; ৰক্ষ যেন শুনিলা শ্ৰৱণে,
“কিয় ভয় লঙ্কানাথ! উপজিছে মনে
তোমাৰ? তুমি যে ৰক্ষোবীৰ-চুড়ামণি
অজেয় জগতে; ভয় সামান্য মানবে?
গিৰিজা হুইয়া তুষ্টা স্তুতিত তোমাৰ
দিছে বৰ, আজি তুমি কৰিলে যতন
নিশ্চয় লভিবা সীতা অতুল ৰতন।
তব কুলে অপমান কৰিলে মানব;
ৰহিব অখ্যাতি যদি শান্তি নাহি পায়
তব কৰে শত্ৰু তব, শক্ৰন্দম তুমি।”
আশাৰ কুহক-বাক্য, পিক-কুহৰণ
মিষ্ট যথা, ধ্বনিলেক শ্ৰৱণ-কুহৰে
ৰাজাৰ। হুইলা মুগ্ধ ৰাত্ৰিমট-মণি,
দেখিলা সুসাধ্য সব চক্ষুৰ গোচৰে,
সীতা লাভ হব যেন অবশ্য অক্লেশে।
ৰাত্ৰিমট-ৰাক্ষস।
