এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৫৬
সীতাহৰণ-কাব্য
নব বল জাগে, প্ৰিয়ে, দুৰ্ব্বল হৃদয়ে
সুহাসি দৰ্শনে তব,—সঞ্জীবনী তুমি—।
শশী তুমি, শশিমুখি! নভঃস্থল আমি;
হুইলে মলিনা তুমি, অন্ধকাৰ মম।
দিবোঁ শুভবাৰ্ত্তা এক। সুন্দ-সুত সহ
চলিছে দণ্ডক বনে আজি লঙ্কাপতি।
হৰিবে ৰাঘব-প্ৰিয়া। কহিলা দেবৰ্ষি,
সীতাৰ হৰণে ধ্ৰুব সীতাপতি হাতে
হুইব দুৰন্ত অন্ত, শুনা সুহাসিনি।
আলচ,—মাৰীচে মায়া কৰিয়া বিস্তাৰ
অন্তৰাব গৃহ হন্তে শ্ৰীৰাম লক্ষ্মণ;
অবসৰে কুড়িকৰ কৰিব হৰণ
জানকী। ৰাঘব কিন্তু তীক্ষ্ণদৰ্শী অতি,
নুভুলিব মায়াবীৰ সামান্য কুহকে।
সিহেতু মুনীন্দ্ৰ সহ কৰিয়া মন্ত্ৰণা,
অনুৰোধি মায়াদেবী পঠালোঁ দণ্ডকে
মাৰীচ সহায় হেতু। ৰক্ষোদেহে দেবী
হুয়া অধিষ্ঠিতা, নিজে পাতিৰ কুহক,
বিচলিত হব যাত ৰবিকুল মণি।
মায়াসহ বাগ্দেবী, আশা কুহকিনী
চলিছে সঙ্গিনী হুয়া; যথোচিত কালে
সুন্দ-সুত—মাৰীচ। কুড়িকৰ—ৰাৱণ।
