এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৫১
ষষ্ঠ সৰ্গ
আমি সদা, দেবৰাজ। চলা মোৰ সঙ্গে,
যাইবোঁ উভয়ে মায়াদেবীৰ সদনে।”
অনন্তৰে মুনিবৰ দেববৰ সহ
চলি গৈলা মায়াপুৰ। সভা ভঙ্গ কৰি
চলিলা দেবতাগণ আপোন আলয়ে।
ৰাৱণ তৰ্জ্জন বাৰ্তা সুৰ-অন্তঃপুৰে
প্ৰবেশিছে। ভয়ে যত সুৰাঙ্গনাগণ
বিহ্বলা, স্মৰিয়া পূৰ্ব দানব-পীড়ন,
—অসীম লাঞ্ছনা—। পুনঃ কি ঘটে কপালে
দাৰুণ ৰাক্ষস হাতে! আশঙ্কি আপদ
নিষ্প্ৰভ বদনা সবে; নিষ্প্ৰভ যদ্ৰূপ
শশাঙ্ক, শশাঙ্ক-শঙ্কা ৰাহুৰ গৰাসে।
নাই সাজ আভৰণ অমৰী শৰীৰে;
অসজ্জিত কেশদাম; নাই ফুলমালা
গলদেশে, কিম্বা শিৰে কৃশলা-বন্ধনে।
চিৰ হাস্যমুখে আজি সুহাসি ৰহিত,
যেন বাসি ফুল দেহি। ৰমণী মণ্ডলে
আতঙ্ক প্ৰবাহ হায় বহিছে প্ৰবল;
নিৰানন্দ বিৰাজিছে চিৰানন্দ পুৰে।
পৰিচাৰিকাক চাই উত্তৰিলা শচী,
"ব্যজনে কি কাম আৰু, অ' সখি বিলা।
শশাঙ্ক—শঙ্কা-চন্দ্ৰৰ শত্ৰু। কৃশলা—চুলি।
