পৃষ্ঠা:সীতা-হৰণ কাব্য.djvu/১০৪

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৯৪
সীতাহৰণ-কাব্য
 

বন মাজে, তপ বলে হেন দিব্যজ্ঞান
লভিলা কি পাত্ৰবৰ? ধন্য তব তপ!
ধন্য তব তপোজাত নৰে বিষ্ণুজ্ঞান!”
 নীৰবিলা বাসবাৰি। দুৰ্ম্মুখ জোকাৰি
কহিলা দুৰ্ম্মুখী শূৰ্পনখী ঠেও ধৰি,
“সি কহিলা সত্য, দাদা! গতবুদ্ধি বুড়া;
প্ৰবীণে নবীন জ্ঞান! বাদ্ধক্যে বালক
হুয়াছে তাপস-ৰক্ষ; শিশু সম জ্ঞান
লভিছে; নহলে কভু বিড়াল তপস্বী
হোৱে কি হণুষ হুয়া? নহলে কি কৰে
নৰে বিষ্ণু বোধ, যেন কাঁহক কাঞ্চন?
তব আজ্ঞা পালি, নৰ-তপস্বীৰ সহ
বিৰোধিলে, কিবা জানি ঘটয় মৰণ,
এই ভয়ে ভীত ভীৰু; কৰে বাঞ্ছা মনে
বাঁচিবে অধিক কাল। নেদেখিছে বুড়া
শিৰে শুভ্ৰ কেশ; মুখে শুভ্ৰ গোফ দাঁড়ি;
শৰীৰে সোতোৰা চৰ্ম্ম; দন্ত দুটী এটী
স্খলিত বদন হন্তে। নুবুজে অবুজ
ইসব সঙ্কেতে যম দিছে যে জাননী।
কি হেতু আসিলা ইটো অকৰ্ম্মাৰ পাশে


 হণুষ—ৰাক্ষস।