কিছুমান মানুহক কেনেকৈ দুৰন্ত সাহসী কৰি তুলিব পাৰে, আচৰিত!
অৱশ্যে, মোৰ এটায়েই সান্তনা, নিজুওতো নুঠিল।
মানে, তেওঁৰ ওজনটো জোখতকৈ বেছি হ’ল।
ভাল বাচি গ’ল তেওঁ!
নহ’লে, মোৰ দৰেই ভয়াতুৰ বুলি নিৰ্ঘাত বদনাম এটা পালেহেঁতেন।
অৱশ্যে, কৰ্ণ লিম্বুৰ দৰে ছোৱালীৰ সমুখত লাজ পোৱাৰ কথা নিজু আৰু মোৰ নাই। বিবাহিত ব্যক্তি হিচাপে আমি দুয়োজনেই ছোৱালীৰ তালুৰ পৰা তলুৱালৈকে সবেই চিনি পাওঁ। ইহঁতৰ আগত লাজ কৰিবলগীয়া আমাৰ আচলতে একোৱেই নাই। কিন্তু, লিম্বুয়ে কৰিব। তেওঁ যে এতিয়াও অবিবাহিত।
অৱশ্যে, বিয়া নকৰালেও তেওঁ হেনো ৰভাৰ তলত সোমাই পাইছে।
পাব পাৰে, নাই পোৱা বুলি নকওঁ, কিন্তু হিচাপত ধৰিব নোৱাৰি যে!
“লিম্বুৰ কথা বাদ দিয়ক, ছাৰ! নেপালী মানুহ, এনেয়ে সাহসী।”
নিজুৱে অৱশ্যে ঠিকেই কৈছে যেন লাগিল।
এবাৰ ভাবিলো, উৰিব যদি লাগেই তেন্তে হেলিকপ্তাৰতেই উঠোঁগৈ।
ওপৰলৈ চালেই হেলিকপ্তাৰকে উৰি থকা দেখা পাইছোঁ।
কথাটো মনলৈ অহাৰ লগে লগে নিজুৰ হাতত ধৰি টানিবলৈ ধৰিলো,
“ব’লক না! যিমান পইচা লাগে ময়েই দিম, উঠো আৰু এবাৰ!”
লগে লগে, ড্ৰাইভাৰলৈয়ো ফোন লগালো।
বোলো, ব’লা ব’লা, দেৰি নকৰিবা, হেলিকপ্তাৰত উঠিবগৈ লাগে।
নিজুৱে বোলে কিবা এটা খাইয়ো ল’ব লাগিছিল।
কি ঠিক, তালৈ গৈ খাবলৈ পাওঁ বা নাপাওঁ! সময়ো বা কিমান লাগে!
ঠিক আছে, ফাষ্ট ফুড খালে হ’ব? লিম্বুৱে বা কি কয়!
হ'ব। মূঠতে, পেটটো ভৰি থাকিব লাগে। খালী পেটত ঠাণ্ডাও লাগে।
হাতত বেছি সময় নথকাৰ বাবেই আমি ইমান খৰধৰকৈ খাবলৈ ধৰিলো যে আমাক লক্ষ্য কৰি থকা যিকোনো মানুহেই ভাবিবলৈ বাধ্য হ’ব যে আমি হয়তো বহুত দিন ধৰি খাবলৈ পোৱা নাছিলো। আমাৰ প্ৰতিজনেই মুখভৰ্তি খাদ্যখিনি চোবাই থকাৰ ৰূপটো সঁচায়ে আমোদজনক হৈ উঠিছিল।
কিন্তু, হাঁহিবলৈকো আমাৰ হাতত তেতিয়া সময় নাছিল।
সময়বোৰ যেন পিছল মাছৰ দৰেই আমাৰ হাতৰ পৰা সৰকি গৈছিল।
টেক্সিত বহিয়েই ড্ৰাইভাৰক ক’লো, আন কথা বাদ, স্পিড দিয়া!
ড্ৰাইভাৰে বোলে, দেখিছেই নহয় পাহাৰীয়া ঠেক ৰাস্তা। তাতে, একা
