সপ্তপৰ্ণ
প্ৰথম পৰ্ণ
চ’ত এই যায় যায। বিদায়ৰ বেলিকা তাই চাগৈ চকুপানী টুকিছিল। কোনোবাই মনিলে নে নমনিলে কব নোৱাৰিলোঁ। ‘বৰ ঘৰ শুৱনী জীয়ৰী ছোৱালী’ এজনী ন ছোৱালী পাতি এঘৰলৈ উলিয়াই দিছে। ইমান দিনে আপোন বুলি আঁকোৱালি থকা মমতাৰ বান্ধোন এৰি যাব লগীয়া হে৷ৱাত তাইৰ অন্তৰ জোল হৈ গ’ল। তাইৰ যি চকুৰ পানী, তাইৰ যি কৰুণ বিননি, এৰি যোৱ৷ হিয়াৰ হুতাহৰ হুমুনিয়া, কান্দোনৰ হাহাকাৰ, দৰালি ঘৰীয়াৰ হাঁহি- খিকিন্দালিত, ঢোল দগৰৰ তুমুল কোৰ্হালত সি উচুপি উচুপি নিজমি গল। কোনোৱে যদিও মনিছিল, মন নিদিলে। নিদিবৰে কথা,—নতুন সংসাৰৰ নতুন উলাহে সকলো কন্দা কট৷ কাটি নিলে; —গ্ৰহণ ভগাৰ পাচত জোনৰ সুচিকোণ মুখখনি দেখিলে জোনৰ মুখত ছাঁ পৰা কথাই মনত দেখোন ছাঁ নেপেলায়!
এবছৰৰ পুৰণি চ’ত এবছৰলৈ ন বহাগী হৈ আহিছে। বৰদৈচিলাই বাট পদূলি মলচি নিকাকৈ থৈছে। ন-তে ন অঁৰাৰ জিলিকনিত অসম আজি তিৰ্ বিৰাব লাগিছে। ঘৰ দুৱাৰ লিপি পুঁচি শালেকটা গামোচাৰে গা মচি অসমৰ
