তেং পিং হৰিমেৰে এক ৰং। কিয়ৎকাল সংত্য পতিতত ধৰলে। তং বিলোক দ্বিাঃসৰ্বেতনবিলে। হা হতোমাতি কবিতা দত্ত তে পৰশং উতিষ্ঠাতিষ্ঠ গোবিল ত্যই মায়াং জগদব। জন্মমৃত্যু ব্যাধি নান্তি যত তব প্ৰতে। অদেই দেহভাজা যে মস্তত্বেম বুমঃ। মোথা সমোঘ কৰ্মাণে যততায়াতং লভক্তিতে। নমো নমোস্তুতে দেব প্ৰসীদ পুৰুষোম। গুদ্ৰোহকৃতাং নং দোষংহৰ সুৰোত্তম। ইত্যেবং বহুভিৰ্বাক্যৈ-দৈস্তব সমন্বিত। তুষ্ট বুঝে দ্বিজাঃ সৰ্বে হৰিদেবং জগদগুৰুং। হৰিদেবঃ সমুখায় বিনাহ সমাদৰং। ঘূয় মঞ্চ গচ্ছন্তং নাহং মন্ত্ৰ দামিচ। এতৎ ত্বা দ্বিজা চাষ্টেী গতবস্তশুভক্তিতঃ। তত্ৰৈব স্থিতবন্তশ্চ চাৰৰ ভক্তি শালিনঃ। চতুশ্চ স্থিতান, বিপ্ৰান ক্ৰন্দিতান প্ৰেমভক্তিতঃ। হৰিদেব গুৰুদৃষ্টা সন্তুষ্ট: প্ৰাহসৰং যুভ্যৰ্থ প্ৰদাস্যামি মং বেদ বিদাং হিত। নাভক্তেভ্যঃ প্ৰদাস্যামি জ্ঞানং মমমতি নিশ্চয়ঃ ইতি নিশ্চিত্য বিপেভ্যো মন্ত্ৰং দদৌ হবিঃ সয়ং। তথা ভাগবতভক্তি দান ধ্যান পান। ততোযদুমণি দেখে বেদ ধৰ্ম পৰায়ণ। কৰোৰাং সমাস্য পামৈীং শিংএতি।
