পৃষ্ঠা:শ্ৰীমদ্ভগৱত্‌‌‌‌গীতা বা কৃষ্ণগীতা.djvu/২৯৪

২৮৪

শ্ৰীমদ্ভগৱদ‌্গীতা

গ্ৰীষ্মকালে যি কালত হোৱয় মধ্যাহ্ন।
গুচোক যে গ্ৰীষ্ম বুলি নকৰয় স্নান॥১২৬২
দুখক নেৰয় সিটো সুখ নোখোজয়।
স্থিৰ বুদ্ধি নাহি যাৰ মনৰ সংশয়॥
যদি হেন বোলা তুমি শুনা মহামতি।
কৰ্ম্ম এৰিবাক পাৰে কাহাৰ শকতি॥১২৬৩
যত প্ৰাণী আছে মানে সংসাৰৰ ধৰ্ম্মে।
ক্ষণেকো নাথাকে লোক মাত্ৰ বিনা কৰ্ম্মে॥
স্বধৰ্ম্মত থাকি কৰ্ম্ম কৰিবেক আগ।
কিন্তু কৰ্ম্মফল তাৰ কৰিবেক ত্যাগ॥১২৬৪
সকামীৰ কৰ্ম্ম কহো শুনা মহাবল।
তাসম্বাৰ কৰ্ম্মৰ ত্ৰিবিধ আছে ফল॥
যিটো পুণ্য কৰি সুখ ভুঞ্জয় স্বৰ্গত।
পাপ কৰি নৰ্ক ভুঞ্জি পৰয় অধত॥২৬৫
পাপ পুণ্য যিটো জনে কৰে মিসলাই।
সিজনে মনুষ্য হুয়া সুখ-দুখ পায়॥
যি জনে ঈশ্বৰে অৰ্পি কৰ্ম্ম কৰে তাৰ।
স্বৰ্গ নৰ্ক জন্ম নাহি ত্ৰিবিধ প্ৰকাৰ॥১২৬৬
ঈশ্বৰৰ অৰ্থে কৰ্ম্ম কৰয় সকলে।
ফলত্যাগী তাক যে সন্ন্যাস কৰি বোলে॥
আৰো তাত হেন যদি বোলা মহাবল।
কৰ্ম্ম কৰিলাতে নুখুজিলে হৈব ফল॥১২৬৭