সমললৈ যাওক

পৃষ্ঠা:শ্ৰীমদ্ভগৱত্‌‌‌‌গীতা বা কৃষ্ণগীতা.djvu/২৯২

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
২৮৮
শ্ৰীমদ্ভগৱদ‌্গীতা

কৰ্ম্ম কৰিবেক লোকে বেদে হেন কহে।
নকৰিলে কৰ্ম্ম পুনু শৰীৰ নৰহে॥১২৫১
সাংখ্য মীমাংসাৰ দুইৰো মত দূৰ কৰি।
আপোনাৰ নিজ মত কহন্ত মুৰাৰি॥
কৃষ্ণে বোলে অৰ্জ্জুন জানিবা মোত বিনে।
দুৰ্ব্বোধ ত্যাগৰ ভেদ নজানয় আনে॥১২৫২
ব্যাঘ্ৰপুৰুষ তুমি কুৰু মধ্যে শ্ৰেষ্ঠ।
শিষ্য সখি প্ৰিয় যে সুহৃদ মোৰ ইষ্ট॥
শুনিয়োক কহো যেন কৰ্ম্মৰ প্ৰকাৰ।
যি কৰ্ম্মে নহয় বন্ধ তৰয় সংসাৰ॥১২৫৩
কৰ্ত্তা ক্ৰিয়া কাৰণ কৰ্ম্মৰ দ্ৰব্য যত।
মোত অপিবেক আগে কৰ্ম্মৰ পূৰ্ব্বত॥
ঈশ্বৰ আজ্ঞায়ে কৰ্ম্ম এৰি অহঙ্কাৰ।
ত্যজি অভিমান ফল নবাঞ্ছিব তাৰ॥১২৫৪
এহি কৰ্ম্মে পাপ পুণ্য দুয়ো হোৱে হত।
সেহিসে উত্তম পথ মোহোৰ সম্মত।
কৰ্ম্ম কৰিবাত তাৰ পাপ ভৈল সাৰ॥
ফল এৰিলাত পুণ্য নভৈল তাহাৰ॥ ১২৫৫
কেৱল উদাসে পাপ পুণ্য ভৈল দূৰ।
যেন ফল বীজহীনে নগজে অঙ্কুৰ॥
কৰ্ম্মে যদি পুৰুষক আপুনি নেৰয়।
ততকাল মানে কৰ্ম্ম কৰিতে লাগয়॥ ১২০৬