পৃষ্ঠা:শ্ৰীমদ্ভগৱত্‌‌‌‌গীতা বা কৃষ্ণগীতা.djvu/২৫৮

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
২৪৮
শ্ৰীমদ্ভগৱদ্‌গীতা

কৰ্ম্মবশে মূঢ় আমি ৰজস্তম গুণে।
হৃদিত আছয় আত্মা নেদেখো আপুনে॥
যেতিক্ষণে চাহে নিয়া প্ৰদীপ লগাই।
বস্তুক পাৱয় অন্ধকাৰ দূৰে যায়॥১০৯০
ভক্তিজ্ঞানে যত্ন কৰি চিন্তে যিটোজন।
জ্ঞান চক্ষে দেখো সিটো চৈধ্যয় ভুৱন॥
মই কদাচিতো তাক নকৰোহো ত্যাগ।
সিয়ো সৰ্ব্বদায় হৃদয়ত পাৱে লাগ॥১০৯১
মোত বিনে সব জড় জানিবা নিশ্চয়।
মোহোৰ প্ৰকাশে সৰে চৈতন্য লভয়॥
দেখিয়োক সূয্য যাৰ অব্যাহত গতি।
তাৰ তেজে বিশ্বখান কৰয় দীপিতি॥১০৯২
ৰাত্ৰি ভৈলে যত লোক সবে অন্ধ হয়।
প্ৰভাতত পাৱে চক্ষু সূৰ্য্যৰ উদয়॥
স্থাৱৰ জঙ্গম আদি যতেক সংসাৰ।
মোৰ বল লেশ পাইবা পৃথ্বী বহে ভাৰ॥ ১০৯৩
যত ধান্য ধন আছে লতা গুল্ম তৰু।
চন্দ্ৰৰূপে ৰস দিয়া তাক পুষ্ট কৰো॥
মোৰ তেজ লৈয়া প্ৰকাশ বৈশ্বানৰ।
সমস্তকে তিল মাত্ৰে দহে নিৰন্তৰ॥১০৯৪
উদৰৰ বহ্নি মই সবাহাতে আছো।
প্ৰাণাপানে সমে চাৰিবিধ অন্ন পচো॥