সমললৈ যাওক

পৃষ্ঠা:শ্ৰীমদ্ভগৱত্‌‌‌‌গীতা বা কৃষ্ণগীতা.djvu/২২২

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
২১২
শ্ৰীমদ্ভগৱদ্‌গীতা

পৰে মাৰিলাতো সহে নাহি কষ্ট মন।
তাক ক্ষমাবন্ত বুলি কহে সৰ্ব্বজন॥
মন বুদ্ধি অৰ্পি মোত কৰিলে নিশ্চয়।
সেহি ভক্ত সখি মোৰ প্ৰিয় আতিশয় ॥৯২৩
কদাচিত প্ৰাণীক উদ্বেগ নকৰয়।
তাহাৰ জানিবা কাহাতো নাহি ভয়॥
পৰম লোভত যিটো নকৰয় দ্বেষ।
আপোনাৰ লাভ ভৈলে নকৰে হৰিষ ॥৯২৪
ভয় উদ্বেগ দুয়ো কতো নথাকয়।
ভয় ত্ৰাস হোৱে যেবে উদ্বেগ বোলয়॥
কাহাতো অপেক্ষা নাহি ঈশ্বৰত পৰে।
উদাসীন ৰূপে শৌচ কৰে নিৰন্তৰে॥৯২৫
সেহিগোট ভক্ত মোৰ প্ৰিয় অতিশয়।
গুচিল সংসাৰ ব্যথা যত দুখচয়॥
তাক বুলি দক্ষ সৰ্ব্ব কায্যত নিপুণ।
একোকালে তাহাৰ আলস্য নাহি পুনু॥৯২৬
উদাসীন হৈয়া পাচে সৰ্ব্বত্ৰ ভ্ৰময়।
পুত্ৰ মিত্ৰ অবি বন্ধু কাৰো পক্ষ নয়॥
প্ৰিয় ভৈলে তাহাতে নোহয় আনন্দিত।
অপ্ৰিয়ত দ্বেষ্য নকৰয় কদাচিত॥ ৯২৭
শোক নকৰয় ধন পুত্ৰ ভৈলে নাশ
নাপাইবাৰ ৰঙত নকৰে অভিলাষ॥