পৃষ্ঠা:শ্ৰীমদ্ভগৱত্‌‌‌‌গীতা বা কৃষ্ণগীতা.djvu/২০৪

১৯৪

শ্ৰীমদ্ভগৱদ্‌গীতা

ভীষ্ম দ্ৰোণ জয়দ্ৰথ শল্য দুঃশাসন।
ভূৰিশ্ৰৱা ভগদত্ত কৰ্ণ দুৰ্য্যোধন॥ ৮৪৬
তাসম্বেয়ো কৃষ্ণক ঈশ্বৰ বুলি জানে।
তভো বুদ্ধিহত ভৈল মদান্ধ অজ্ঞানে॥
যেহেন পতঙ্গ অগ্নি পৰি হোৱৈ নাশ।
তাপ দীপ্তি দেখি তভো তাতে কৰে জাস॥ ৮৪৭
তোমাৰ পুত্ৰৰ দৃষ্টান্তৰ সেহি মত।
জানি নষ্ট ভৈল অহঙ্কাৰ মদান্ধত॥
ত্ৰৈলোক্য ঈশ্বৰ কৃষ্ণ ব্ৰহ্মাদিয়ে পূজে।
কৃষ্ণে প্ৰবোধিবে যান্তে বান্ধি থৈবে খোজে॥ ৮৪৮
যাৰ পূৰ্ব্বাপৰ নাহি বাহ্য অভ্যন্তৰ।
তাক বন্দী কৰিবেক কৌৰৱ বৰ্ব্বৰ॥
অষ্টাদশ অক্ষৌহিণী সেনা নিৰন্তৰ।
আপুনি প্ৰলয় গৈলে গৰ্ভৰ ভিতৰ॥ ৮৪৯
হে সব অজ্ঞানী দৃষ্টান্ত সেহি নয়।
যেন নদী নদ জল সাগৰে পৰয়॥
অৰ্জ্জুনে দেখয় দুয়ো সেনা নিৰন্তৰ।
আপুনি প্ৰৱেশে বেগে গৰ্ভৰ ভিতৰ॥ ৮৫০
ঘোৰ উগ্ৰৰূপ দন্ত কৰাল বদন।
গ্ৰাসিবাক খোজে যেন চৈধ্যয় ভুৱন॥
লেলিহান জিহ্বাক দেখন্তে লাগে ভয়।
বিস্ময় অৰ্জ্জুন ত্ৰাসে কাম্পয় হৃদয়॥ ৮৫১