এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৯১
শ্ৰীমদ্ভগৱদ্গীতা
নিতম্ব উপৰে পীতবস্ত্ৰ পৰিধান।
কপালে কুঙ্কুম ৰেখা বিদ্যুতৰ ঠান॥
পৰিমিত নাহি ৰূপ ব্যাপিয়া আছয়।
আদি অন্ত কোন মধ্য নজানি নিৰ্ণয়॥ ৮৩০
শৰীৰৰ তেজ দীপ্তি দেখি লাগে ভয়।
কালান্তক বহ্নি যেন দহিয়া আছয়॥
অসংখ্য বিদ্যুত যেন একেলগে ছুটে।
চাহিতে নপাৰি চক্ষু জ্যোতি দেখি ফুটে॥ ৮৩১
তুমিসে অক্ষয় বিভু ব্ৰহ্ম নিৰাকাৰ।
যাত হন্তে হোৱৈ সৃষ্টি পালন সংহাৰ॥
সবাৰো কাৰণ মায়া যত জগতৰ।
মায়াৰো কাৰণ যাক বোলয় ঈশ্বৰ॥ ৮৩২
এহি শৰীৰত আছে জগত সমস্ত।
এতে বল-বীৰ্য্যৰ প্ৰভাৱ নাহি অন্ত॥
তৱ মুখে অগ্নি শশী সূৰ্য্য নেত্ৰ বাপ।
শৰীৰৰ তেজে জগতক দেয় তাপ॥ ৮৩৩
অদ্ভুত ৰূপক দেখবোহো নাৰায়ণ।
কাম্পতে আছয় দেখো চৈধ্যয় ভুৱন॥
আকাশক সীমা কৰি মধ্য পৃথিবীৰ।
দশোদিশ ঢাকিলেক তোমাৰ শৰীৰ॥ ৮৩৪
ব্ৰহ্মা মহেশ্বৰ আদি দেৱগণ যত।
দূৰে থাকি শৰণ পশয় চৰণত॥
