সমললৈ যাওক

পৃষ্ঠা:শ্ৰীমদ্ভগৱত্‌‌‌‌গীতা বা কৃষ্ণগীতা.djvu/১৫৯

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৪৯
শ্ৰীমদ্ভগভদ্‌গীতা

যেন অল্প বস্তুক লাগিয়া নাচ নৰে।
নুখুজি স্বামীত ভৃত্যক চাটু কৰে॥৬৩০
গৃহস্থৰ সিয়ো বস্তু দেই দুখভাৱে৷
যদি গৃহস্থত থোজে বিস্তাৰকে পাৱে॥
মোৰ প্ৰসাদৰ সিটো নজানয় সুখ।
ক্ষুদ্ৰ দেৱ পূজি মোত হোৱয় বিমুখ॥৬৩১
কুতৰ্ক শাস্ত্ৰক পঢ়ি বুদ্ধি হোৱে হত।
বিমোহিত হুয়া বাদ কৰে ঈশ্বৰত॥
আসুৰী স্বভাৱ ধৰ ৰজ তম গুণে৷
হিংসাত্মক কৰ্ম্মে দেৱ পূজে সিকাৰণে॥৬৩২
নানা কৰ্ম্ম কৰি মৰে চিত্ত নোহে থিৰ।
বলি কাটি মাংস খায় পিৱয় ৰুধিৰ॥
তাৰ যত জ্ঞান কৰ্ম্ম যজ্ঞ দান ইষ্ট।
ঈশ্বৰ বিমুখ বৃথা জানিবাহা নিষ্ট॥৬৩৩
পঢ়ে বেদ শাস্ত্ৰ তাৰ তত্ত্বক নজানি।
যিবা পঢ়ি ফুৰৈ সিয়ো বাতুলৰ বাণী॥
মোক জানিবাৰ তাৰ চক্ষু ভৈল শাস্ত্ৰ।
শাস্ত্ৰজ্ঞান জানিবাৰ পণ্ডিতেসে পাত্ৰ॥৬৩৪
পঢ়ে মাত্ৰ শাস্ত্ৰ তত্ত্ব নকৰে বিচাৰ।
শাস্ত্ৰ গৰ্ব্বে বাঢ়ে আৰো মই অহঙ্কাৰ॥
পণ্ডিত বুলিয়া মান্য কৰে সৰ্ব্বলোক।
মনে বাঢ়ে অহঙ্কাৰ নজানয় মোক॥৬৩৫