এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১১২
শ্ৰীমদ্ভগৱদ্গীতা
কৃষ্ণে বোলে যত লোক তিনিগুণে বন্ধু।
মায়ায়ে মোহিত মোক নজানয় অন্ধ॥ ৪৫৬
পূৰ্ব্বজন্ম কৰ্ম্মৰ বাসনা আছে কত।
কৰ্ম্মবন্ধে অন্ধ হুয়া নজানয় তত্ত্ব।
গৃহান্ধকূপত পৰি ভাৰ্য্যা পুত্ৰ লৈয়া।
এৰাইতে নপাৰে দুখৰূপ মোৰ মায়া॥ ৪৫৭
পুত্ৰ ভাৰ্য্যা আসক্তিত নৰ গৃহে থাকে।
যেন কৃপে থৈয়া উপৰত শিলে ঢাকে॥
হাতে গলে পাৱে দেই জিঞ্জিৰি লোহাৰ।
পোতাশাল হন্তে তাৰ নাহিকে নিস্তাৰ॥ ৪৫৮
যদ্যপি দুষ্টৰ মায়া মোৰ ভক্তি নেৰে।
তাক দেখি মায়া লাজে অধোমুখ কৰে॥
মোক ভঞ্জিলাত যে আপুনি গুচে মায়া।
যেন অন্ধকাৰ হৰৈ সূৰ্য্যৰশ্মি পায়া॥ ৪৫৯
অসুৰ স্বভাৱ ধৰি কতো পাপীগণ।
মোৰ ভজিবাক কদাচিতো নাহি মন॥
মোৰ গুণ নামতো কিঞ্চিত শ্ৰদ্ধা নাই।
লোকে কহিলেও তাৰ কৰ্ণ ফাটি যায়॥ ৪৬০
সমাজত থাকি আন কহে অহৰ্নিশ।
কৈসানি যাইবে উঠি কৰে উসমিন॥
শাস্ত্ৰ উপদেশ পায়া নলৱয় জ্ঞান।
বোলে পিতৃ পিতামহ নকৰিলা কেনে॥ ৪৬১
