শাস্ত্রীয় সংগীতৰ এখন ‘জলচাত’ যােগদান কৰি উপভােগ কৰাৰ সুযােগ লাভ কৰোঁ।
ভ্ৰমণত ঘটা বহুতাে ঘটনা মনত পৰিলেও লিখাৰ পৰা আঁতৰত থাকিলোঁ। কিন্তু এটি ঘটনা নিলিখিলে বােধহয় আদৰ্শৰ পৰা পিচলি যােৱা যেন হ’ব ভাবি উল্লেখ নকৰি নােৱাৰিলোঁ।
আমাৰ গাড়ীৰ বাবে আমি অপেক্ষাৰত। শ্রদ্ধেয় বৈশ্যৰ প্ৰস্ৰাৱ লগা দেখা পাই ৰৈ থকা গাড়ী এখনত প্ৰস্ৰাৱ কৰিবলৈ গ'ল। ৰৈ থকা গাড়ীখন কেতিয়া এৰিলে গম নাপালে। গােস্বামী আৰু মই ষ্টেচনতে ৰৈ থাকিলাে। আমাৰ লগৰ বৈশ্য নাই। গােস্বামী উদ্বিগ্ন হৈ পৰিল। আমাৰ গাড়ীখন আহিবৰ হৈছে। প্রয়ােজনবােধে লগৰজনক এৰি যাব নােৱাৰাে। এঘণ্টামান পিছত নানা ঠাইত তেজেৰে লুতুৰি-পুতুৰি হৈ বৈশ্য ওলাল। চলন্ত গাড়ীখনৰ পৰা জাপ মাৰি এই দুর্দশা হ’ল। ওচৰৰে ফার্মাচী এখনত নি চিকিৎসা কৰা হ'ল। বৈশ্যই ঘৰত যাতে কোৱা নহয় প্রতিশ্রুতি ৰাখিবলৈ দঢ়াই দঢ়াই কোৱা বাবে প্রকাশ নকৰিলাে। কিন্তু আজি লিখনিত প্ৰকাশ নকৰিলে পিছৰ কাৰােবাৰ জীৱনত ঘটিলে এই ভুল যাতে নকৰে তাৰ বাবে উল্লেখ কৰিলোঁ।
আন এটা ঘটনা উল্লেখ কৰি সামৰণি মাৰিম। এই ঘটনাটো ঘটিছিল ৰামেশ্বৰমত। প্রবাদ আছে একশ এক কলহ পানীৰে গা তিয়ালে ৰােগ নিৰাময় হয়। ভৱিষ্যতে বিপদ-বিঘিনিৰ পৰা হাত সাৰিব পাৰি বুলি জনবিশ্বাস। বৈশ্যই মােৰ মুখলৈ চায় আৰু মই বৈশ্যৰ মুখলৈ চাওঁ, মানে এই কথাৰ আমি দুয়াে বিশ্বাসী নহয়।
শ্রদ্ধেয় গােস্বামী গা ধুবলৈ সাজু হ’ল। একশ এক কলহ পানী ঢালি গা-মূৰ ধুই কাপােৰ পৰিধান কৰি ক'লে যে ‘ইমান ভাল পালাে বহু বছৰৰ মল আঁতৰিল’।
‘ভিতৰৰ মল আঁতৰিলনে?’ শ্রদ্ধেয় বৈশ্যই তপৰাই মাত লগালে। এনেকৈ কৈ শেষ নৌহওঁতেই গােস্বামী দুর্বাসা মুনিৰ দৰে খঙত জ্বলি পকি উঠিল। কেইষাৰমান অশালীন বেয়া ভাষা প্রয়ােগ কৰি মােক সাক্ষী কৰিলে।
ময়াে ক'লোঁ যে প্রত্যেক মানুহৰ ভিতৰত ছয় ৰিপুৰ অন্ততঃ লেতেৰা মল থাকে—কাম, ক্রোধ, লােভ, মােহ, মদ আৰু মাতচর্য। প্রত্যেক মানুহক ই জ্বলা- কলা কৰি খায়। এই মলৰ কথাহে বৈশ্যই কোৱা যেন লাগে। কি কয় বৈশ্য?
বৈশ্যই ক'লে সেইটো আধ্যাত্মিক কথা। মই পিছে সেইটোলৈ যাব
