পাতনি৷
সমগ্ৰ ভূ-মণ্ডল আৰু ভূ-মণ্ডপেৰ অধিবাসী সকলো প্ৰকাৰৰ জীৱৰ ওপৰত নভোলণ্ডলত ঘূৰ্ণায়মান গ্ৰহাদিয়ে যুগ যুগান্তৰ ধৰি যি অলৌকিক প্ৰভাৱ বিস্তাৰ কৰি আছে আৰু থাকিব, সেই বিষয়ে প্ৰাচীন আৰ্যমহৰ্ষিসকলৰ কঠোৰ সাধনালব্ধ প্ৰত্যক্ষসিদ্ধ জ্যোতিষ শাস্ত্ৰই চুড়ান্ত আৰু অভ্ৰান্ত প্ৰমান দিয়ে। সমগ্ৰ মানৱজাতিৰ ওপৰত নৱগ্ৰহ মণ্ডলীৰ যি প্ৰভাৱ তালৈ চাই গ্ৰহসমূহৰ প্ৰসন্নতা আৰু প্ৰতিকূলতাৰ বিধান সেই ত্ৰিকালবেত্তা মহৰ্ষি সকলেই কৰি থৈ গৈছে।
অসীম প্ৰভাৱশালী মহাগ্ৰহ শনিৰ অলৌকিক ক্ষমতা সম্বন্ধে পুৰাণ, মহাভাৰত আদি প্ৰাচীন হিন্দুশাস্ত্ৰত একাধিক কাহিণী পোৱা যায়। তাৰ ভিতৰত ভাৰতৰ পঞ্চম বেদ স্বৰূপ হিন্দুজাতিৰ অন্যতম মহাকাব্য আৰু ধৰ্ম্ম-গ্ৰন্থ মহাভাৰতৰ বন পৰ্ব্বৰ শ্ৰবংস উপাখ্যানো এটি। এই উপাখ্যানটি ভক্তিভাৱে পাঠ বা শ্ৰৱণ কৰিলে শনি গ্ৰহৰ কু-দৃষ্টিজনিত দুখ-দুৰ্গতিৰ হাতসাৰি সংসাৰত সুখে-সম্পদে থাকিব পৰা যায় বুলি শাস্ত্ৰ বিশ্বাসী প্ৰত্যেক হিন্দুৰেই অটল বিশ্বাস। গতিকে সৰ্ব্বসাধাৰণ ৰাইজৰ সুবিধাৰ কাৰণে মূল কাশীদাসী মহাভাৰতৰ সহায় লৈ, বিবিধ পদ্য-ছন্দত এই পৰিত্ৰ শ্ৰীবৎস উপাখ্যানটি 'শনি-চৰিত' নাম দি পুথিৰ আকাৰে অসমীয়া ভাষাত ৰচনা কৰা হল। এই পুথিখনি ৰাইজৰ যৎকিঞ্চিত কামত আহি সহামুভূতিৰ সৃষ্টি কাব লিখকক উৎসাহ কৰিলে নিজৰ পৰিশ্ৰম সফল হোৱা বুলি লিখকে ভাবিব। ইতি-৪ শাওন, ১৮৫৮
বিনীত-
ৰচক।
