এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৬৩৩
লীলা।
দেৱতা স্তম্ভিত হল, সুপ্ৰসন্ন বিধি;—
প্ৰতিশ্ৰুত সৃষ্টিকৰ্ত্তা দেৱৰাজ পাশে,
ঘটাব সৃষ্টিৰ সংস্কাৰ যুগুত।
প্ৰণমি প্ৰভুৰ পদ, হৰিৰ অন্তৰে,
উলটিল সুৰপতি পূৰ্ণমনোৰথ।
নামিলে বিধাতা পাচে, হেমকুট গিৰি;
ললেহি আসন, জুৰি সৃষ্টি-গুণ-গান
প্ৰকাশিলে দিব্যজ্যোতি, নবলোক জুৰি।
উন্মত্ত মানৱকুল, উত্ৰাৱল চিতে
ছিটিকি চলিল হাঁয়, ঈশজ্যোতি পাশে,—
উতলা ফৰিঙ যেন প্ৰদীপৰ ফালে!
চাপিল যেতিয়া কাষ নৰ-সৃষ্টি আহি,
সম্বোধি বুলিলাঁ প্ৰভু সকৰুণ বাণী;—
জানাঁ, পুত্ৰ নৰগণ! সৃষ্টিৰ মহিমা;
উদ্দেশ্য ইয়াৰ এক নিপূঢ় কাৰণ।
বহুৰূপে তুষ্ট মই, বহু নামধাৰী,
বহুৰূপী সৃষ্টি মোৰ ব্ৰহ্মাণ্ড বিয়াপি।
মানৱৰ একাকাৰ, নেলাগে মনত,
দেৱতাৰ অনুৰূপ বাঞ্ছোঁ মানৱত।
প্ৰত্যেক মানৱ যিবা হোৱাঁ, আজ্ঞা মোৰ;
এক হন্তে হল দুই, প্ৰত্যেক মানৱ,
প্ৰকৃতি-পুৰুষ সৃষ্টি, মানৱ-মানৱী।
সেই হন্তে অৰ্দ্ধাঙ্গিনী প্ৰথম স্ৰজন।
