এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
মূলা গভৰু।
বিপদৰ ফালে,—হায়! ছদণ্ড সময়
কৰিলে মহতযুদ্ধ তুৰবকে স’তে!
কিন্তু, হায়! কান্দে প্ৰাণ! বলিলে ধুমুহা
অকলসৰীয়া গছে পাৰে কত বেলি
বাধা দিব গতি তাৰ? পৰিল পাছত
নিজেই সি তৰুবৰ আপুনি হাউলি!!
কি ক’ম, গাভৰু! আৰু? কি শুনিবা তুমি
সি শোকৰ কথা, হায়? শেষ পৰিমিত
কৰিছিলে ঘোৰ যুদ্ধ, দেখাই বিক্ৰম
অতুল,—বিনাশি বহু বিপক্ষৰ সেনা
অকলে অকলে,—যেনে সিংহৰ পোৱালি
শত শিয়ালৰ মাজে”—ৰ’ল মনে মনে
কটকী চকুলে৷ টুকি।
বুলিলে মূলাই
“জানিলো, কটকি! মই বুজিলো চকুলো,——
নিৰস্ত্ৰ কালত, হায়! বধিলে স্বামীক
নিকুম্ভিলা যজ্ঞঘৰে, সৌমিত্ৰীয়ে যেনে
বধিলে লঙ্কাৰ ৰবি বীৰ ইন্দ্ৰজিত,—
৩২
