এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
প্ৰথম সৰ্গ।
শত্ৰুৰ হাতত,— নতু, নিজে বলি দিম
আপোনাৰ এই দেহা স্বদেশৰ হেতু।”
“যাবা,—কিন্তু আছে এটি গোহাৰি দাসীৰ
তোমাৰ কাষত, নাথ!” বুলিলে মূলাই
স্বামী মুখলই চাই,— “ই দাসী মাধবী
লতা, তুমি তৰু, নাথ! তৰুৰ বিহনে
কিবা গতি মাধবীৰ? কি শোভা তৰুৰ?
তোমাৰ লগতে, নাথ! ময়ো সমৰত
( যৱন-যুদ্ধত ) যাম,—যদিও মাধবী
সামান্য লতিকা মাথোঁ,—তথাপি কি, হায়!
নিদিয়ে সামান্যো বাধা ধুমুহা বায়ুক,
কম্পমান কৰে যৱে উদ্যানৰ তৰু?”
“মাধবী, প্ৰিয়সি! তুমি,” বুলিলে চাওৱে
চাও তমালৰ তৰু,— তুমি অৰ্দ্ধাঙ্গিনী,
সুখে দুখে সমভাগী, কি ঘৰে কি পৰে,
উৎসৱত, বিপদত। সমৰ-প্ৰাঙ্গণ
নোহে কিন্তু কাৰ্য্যক্ষেত্ৰ তিৰুতা জাতিৰ।
বিধিৰ নিৰ্ব্বন্ধ,— গৃহক্ষেত্ৰত,প্ৰিয়সি!
১৩
