সুবিধাপ্ৰদৰূপেই বিৰাজিত হ’ল; এই ফলং-ফলে-ফলানি একেবাৰেই ৰাশিচক্ৰৰ মেষৰ ঘৰত ডেৰ বছৰ আছিল।
কলেজৰ তৃতীয়-বাৰ্ষিকীয়া জীৱনত মোৰ এনে জয়-জয়-মষ-ময় অৱস্থা। নীতি- শাস্ত্ৰই বচন এফাঁকি মাতি থৈছে—
যৌৱনং ধন-সম্পত্তিঃ প্ৰভুত্বমৰিৱেকতা
একৈকমপ্যনৰ্থায কিমু তত্ৰ চতুষ্টয়ম্।
যৌৱনৰ কথা যদি সোধাঁ, তেন্তে কওঁ যে সেই সময়ত সি দুই পাৰ বুৰাওঁ বুৰাওঁ। ধন-সম্পত্তিৰ লেখতো পালাযেই—আলিবাটৰ কাষৰ গতিত থকা এটকা ৰূপৰ সত্ৰাধিকাৰ ডেও দিযা ভেকুলীৰ দৰে। আৰু বাস্তৱিকপক্ষত পঢ়াশলীয়া ছাতৰ এটাৰ পক্ষে কমেই বা কি? প্ৰভুত্বটো কিহৰ বুলি প্ৰশ্ন কৰা যদি কওঁ যে, লোকে মানক বা নামানক, নিজৰ মনতে নিজে মই-বৰচন্দ্ৰ। অবিবেকতা,—অথাৎ বিবেকতাৰ অভাৱত স্বভাৱ আঁকোৱালো নোপোৱাটো হোৱাৰ কথাতো ওপৰত কৈ আহিছোঁৱেই। সেইদেখি মই সোধোঁ, এই চাৰিটা অনৰ্থৰ ভিতৰত কোনটোৰ মই দুখীযা, ৰাইজসকল, তোমালোকে কথাটো দকৈ বিবেচনা কৰি চাই কোৱাঁহকচোন। মই কওঁ একৈকৰ কথাৰে নালাগে চতুষ্টযং একত্ৰং বৰ্তমানং ইতি ভাবঃ। এনে মই কলিকতা হেন চহৰৰ জহন্নাম নামৰ খাৱৈত পৰিবলৈ বাট বিচাৰি ঘুৰ্মুটিযাই ফুৰিব লাগিবনে? কিন্তু সুখৰ বিষয, ঈশ্বৰৰ অনুগ্ৰহত মই খাৱৈবোৰৰপৰা অনেক আঁতৰত আছিলোঁ। আচল কথা, গুৰিডোখৰত অটল চৰিত্ৰবান পিতৃদেবতাৰ কট্ কটীযা নীতি আৰু ধৰ্ম-শিক্ষাৰ বান্ধোনে মোকো উলামূলা পছোৱাকুৰুৱাই লৰাব নোৱাৰো কৰি থৈছিল। সেই সমযত মোৰ সহপাঠী আৰু সহনিবাসী ছাতৰ বন্ধুসকলেই এই কথাত মোৰ ফালে সাক্ষী দিব বুলি মোৰ বিশ্বাস। মুঠতে এইফেৰা ক’লেই হব যে, এই বাবে আমি থকা “মেছ” অৰ্থাৎ ছাত্ৰাবাসটোৱে কাৰো কাৰোবাৰ “পিউৰিটানিক” এই nickname “অৰ্থাৎ উপলুঙা নাম পোৱাটোও জানো।
⸻⸻
