এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
—মূৰলী—
উৎকট ৰোগৰ ৰোগী অসহ্য যাতনা ভুগি
চট্ফট্ কৰে কত বাগৰি জুগৰি;
দুখৰ চিন্তাই জুৰি মাৰেহি অন্তৰ পুৰি
আহি যেন কলা মেঘে গগন আৱৰি।
সকাশ পৰিলে লাহে সুখৰ কণিকা হাঁহে
আশাৰ বেণুটী বাজে নৱ সুখ ধৰি;
বেৰৰ জলাৰে আহি সোনোৱালি ৰেখ হাঁহি
পোহৰ কৰেহি যেন অন্ধকাৰ হৰি।
নীচলা দুখীয়াজন নাই যাৰ খুদকন
কোৰোকা পাত্ৰটী লই লাহে খোজ ধৰে;
কান্ধৰ জোলোঙাখন তাৰো যেন ৰোহ মন
হাতৰ লাখুটি দালি সিও সৰি পৰে।
গৃহস্থৰ কেতেৰীয়া কৰাইচৰ খন্তেকীয়া
সহে কত ভাল-বেয়া ঘূৰি ঘৰে ঘৰে;
তেতিয়াও আশা ৰেণু পুলকিত কৰে তনু
জোলোঙা ভৰাই লাহে লাহে খোজ ধৰে।
১০০
